Πατούχας του Ιωάννη Κονδυλάκη - Ευθυμογράφημα

Η κλασσική βιβλιοθήκη του Ovi
Τότε πλέον η Μαργή έγινεν έξω φρενών και ελησμόνησε και την εξομολόγησιν
και την μετάληψιν και την κόλασιν. Και αποσυρθείσα προς τον παρακείμενον
ξηρότοιχον, ήρπασε μεγάλην πέτραν και την ανύψωσεν απειλητικώς:
“Δε σούπανε, μωρέ ασκημάνθρωπε, να μη μου ξαναμιλήσης; Γκρεμίσου απ’
ομπρός μου να μη σου κάμω την κεφαλή σου ρόκα!”
Αλλ’ ο Μανώλης, αντί ν’ απομακρυνθή, έκλινε την κεφαλήν και είπε με
πραότητα:
“Δος μου, Μαρούλι. Εγώ, και να με σκοτώσουνε τα χεράκια σου τάσπρα, δε
θα πονέσω.”
Η Μαργή εξετέλεσε την απειλήν της. Αλλά το λευκόν της χεράκι δεν είχε
δύναμιν και από την οργήν και την ταραχήν έτρεμε· ούτω δε η πέτρα, μόλις
ήγγισε τον ώμον του Μανώλη, όστις εδέχθη το κτύπημα ως θωπείαν με
επιφώνημα ευφροσύνης «ω-ω-ω!».
Η Μαργή εξηκολούθησε να τον λιθοβολή με λύσσαν, αλλά τα πλείστα των
βλημάτων της ήσαν άστοχα ή δεν έφθαναν μέχρι του εχθρού, ο οποίος μεθ’
έκαστον κτύπημα επαναλάμβανε το ηδονικόν επιφώνημά του:
“Ω-ω-ω! να χαρώ τα χεράκια σου, Μαρούλι! Εδρόσισες την καρδιά μου.”
Βλέπουσα δε η Μαργή ότι τα κύματα της οργής της εθραύοντο ανίσχυρα επί
του βράχου εκείνου, ήτον ετοίμη να δακρύση εκ πείσματος.
“Άφησέ με σου λέω να περάσω, ανοστόπλαστε,” ανεφώνησε ρίπτουσα κατ’
αυτού τελευταίον λίθον.
Έπειτα ορμήσασα με όλην την σφοδρότητα της αγανακτήσεώς της διέσπασε
τον αποκλεισμόν.
Ο Μανώλης δεν επεχείρησε να την καταδιώξη, αλλ’ ενώ την παρετήρει
απομακρυνομένην της είπε:
“Αγάλι ‘γάλι θα γενή η αγουρίδα μέλι, να σκάσουνε κ’ οι Θωμαδιανοί.”