Πατούχας του Ιωάννη Κονδυλάκη - Ευθυμογράφημα

Η κλασσική βιβλιοθήκη του Ovi
Εισελθών εις το μαγαζί, απέθηκε το φορτίον του εις τον ξύλινον καναπέν
και ήναψε τον λύχνον. Αλλ’ όταν εστράφη με το φως έμεινε κατάπληκτος
και μέγα μέρος των ατμών της μέθης του διελύθη διά μιας. Αντί της κόρης,
είδεν ενώπιόν του την μητέρα. Η χήρα ήτο ενδυμένη και εφαίνετο ότι δεν είχε
κοιμηθή. Έτρεμε δε σύσσωμος και έβλεπε κάτω εις στάσιν καταδίκου.
Ο Μανώλης ωπισθοδρόμησεν ολίγον και την παρετήρησε με μάτια
διαπλατυσμένα, ως να έβλεπε φάντασμα· και είπε με φωνήν πνιγμένην:
“Εσύ ‘σαι, μωρή!!.., Εσύ, διάλε τσ’ αποθαμένους σου;”
Η χήρα ύψωσε προς αυτόν μάτια παράφρονος και με φωνήν ικετευτικήν και
κλαυθμηράν του είπε:
“Ντα δε σ’ αρέσω ‘γώ, Μανωλιό;”
Αυτή ήτον η μεγάλη, η πελωρία φράσις, η οποία επί τόσον καιρόν επίεζε τα
στήθη της, χωρίς να δύναται να την εκστομίση. Ο Μανώλης ανεσκίρτησεν. Η
φράσις εκείνη εφώτισεν εντελώς την σκοτισμένην διάνοιάν του. Και τώρα ενόει
το αλλόκοτον ήθος το οποίον είχεν η χήρα κατά τους τελευταίους καιρούς και
τα μασημένα λόγια τα οποία του έλεγε.
“Και το Μαρούλι πούνε;” της είπε.
“Κατέω κ’ εγώ; κατέω κ’ εγώ;” Απήντησεν η χήρα με ήθος ανθρώπου
σαστισμένου. “Στση θειας τση στο Πετρούνι εξώμεινε. Μα είντα τη θες αυτή
που δε σε θέλει και θα φύγη, λέει, να πάη πάλι στη χώρα; Είντα τη θες;”
Πλησιάζουσα δε τον νέον με ταπεινήν ικεσίαν σκύλου επανέλαβε:
“Ντα δε σ’ αρέσω ‘γώ, Μανωλιό;”
Και σπασμός λυγμού διέκοψε την φωνήν της.
“Δε σαρέσω ‘γώ ... που σ’ αγαπώ τόσον καιρό η δύστυχη;”
Ο Μανώλης την παρετήρει από κεφαλής μέχρι ποδών, ως να ήρχιζαν να τον
σκανδαλίζουν οι λόγοι της. Έπειτα κύμα οργής ανέβη εις το πρόσωπόν του και