Πατούχας του Ιωάννη Κονδυλάκη - Ευθυμογράφημα

Η κλασσική βιβλιοθήκη του Ovi
εγκέφαλόν του. Το πράγμα άλλως δεν ήτο και δύσκολον. Η Ζερβουδοπούλα
δεν ήτο ανδρογυναίκα σαν την Πηγήν να φοβήται την αντίστασίν της. Όπως
ήτο μικροκαμωμένη, θα την εσήκωνε σαν παιδάκι και με δύο πηδήματα θα
έφθανεν εις το σπίτι του. Κ’ ύστερα ας φωνάζη ο Σαϊτονικολής να πάρη την
Πηγήν. Τόσον εύκολον του εφαίνετο το πράγμα, ώστε, ενώ το εσκέπτετο, το
εφαντάζετο ως τετελεσμένον και την αβράν κόρην της χήρας ασπαίρουσαν εις
την αγκάλην του. Και τόσον ζωηρόν ήτο το φανταστικόν του αίσθημα, ώστε
διέχυνε φρικιάσεις ηδονικάς εις τα νεύρα του.
Αλλά την εκτέλεσιν της αποφάσεώς του ανέβαλλε το πείσμα το οποίον
εξήγειρεν εις την ψυχήν του η επίμονος και ακατανίκητος αντιπάθεια της
Μαργής. Τον επείσμωνεν η ιδέα ότι μετά τόσας προσπαθείας δεν είχε
κατορθώσει νακούση ένα ήμερον λόγον από τα χείλη της. Η ανδρική του
υπερηφάνεια εξανίστατο. Ήτο τόσον άσχημος και ανόητος αυτός, ώστε με
τόσας προσπαθείας να μη δυνηθή να καταφέρη ένα κορίτσι; Και επειδή το
αξίωμα της χήρας περί της αγουρίδας είχεν εγκατασταθή εις τον εγκέφαλόν
του ως απόλυτος αλήθεια, επείσμωνεν έτι μάλλον βλέπων ότι δι’ αυτόν
διεψεύδετο και η αγουρίδα, αντί να γλυκάνη με τον καιρόν, εγίνετο ξυνωτέρα.
Ήτο τάχα τόσον αποκρουστικός και τόσον ανίκανος να εμπνεύση αγάπην εις
γυναίκα; Αλλ’ η χήρα είχε την εναντίαν ιδέαν. Έπειτα πώς τον είχεν αγαπήσει
η Πηγή; Δεν ήτο λοιπόν αδύνατον ναγαπηθή και υπό της Ζερβουδοπούλας
και η φιλοτιμία του επέβαλε να επιμείνη διά ν’ αποστομώση και εκείνους οι
οποίοι ήρχιζαν να τον εμπαίζουν διά τας αποτυχίας του και να ψιθυρίζουν εις
την διάβασίν του «Δε σε θέλει». Αν δε και πάλιν απετύγχανεν, ήξευρε πλέον τι
θα έκανε.
Επανέλαβε την ερωτικήν του πολιορκίαν με ζέσιν και ορμήν μεγαλειτέραν.
Αλλά και της Μαργής η αντίστασις και αντιπάθεια ηύξανεν αναλόγως. Από
της ημέρας μάλιστα καθ’ ην της είπεν ότι ο Σμυρνιός δεν την ηγάπα, το μίσος
της, αντί να μετριασθή, εξεδηλούτο αγριώτερον και πλέον αδυσώπητον. Η
πεποίθησις ότι μόνον αυτήν ηδύνατο ν’ αγαπήση και να εκλέξη σύζυγον ο
Σμυρνιός ήτο τόσον στερεά ριζωμένη εις την ψυχήν της, ώστε και αν αυτός ο
Γιαννάκος της έλεγεν ότι δεν την ηγάπα, δεν θα το επίστευε. Το πολύ πολύ να
υποθέση ότι τα καμώματα του Πατούχα εψύχραναν τον κρύφιον έρωτα του
Σμυρνιού. Αλλά τούτο ήτο ένας επί πλέον λόγος διά να τον μισή περισσότερον
και να του φανερώνη σφοδροτέραν την απέχθειάν της. Εις την επίμονον δε
αποστροφήν της εύρε και μίαν απροσδόκητον ενθάρρυνσιν.