Πατούχας του Ιωάννη Κονδυλάκη - Ευθυμογράφημα

Ιωάννου Κονδυλάκη - Πατούχας
“Δε μου λες, Μανωλιό,” του είπεν αποτόμως η χήρα, “αλήθεια είν’ αυτό
πακούστηκε πως σελογοστέσανε με το Πηγιό;”
“Κατέω κ’ εγώ; απήντησεν ο Μανώλης.”
“Κιαμέ ποιος κατέει; Κρυφό πρέπει τόχετε ... Δε λέω, καλή κοπελιά ‘νε η
Πηγή, μα δεν μπορώ να καταλάβω γιάιντα βιάστηκ’ έτσα αφέντης σου να
δώση λόγο.”
“Κιαμέ να την αφήση να την πάρη ο Τερερές;” Είπεν αφελώς ο Μανώλης.
“Αι, κιάν την έπαιρνε άλλος, δεν είχες φόβο να μη βρης άλλη. Εγώ σου λέω
πως εμπόριες να βρης καλλίτερη. Στην ίδια σειρά με τον Τερερέ βάνεις τον
απατόσου; του λόγουσου, Μανωλιό, είσαι ο καλλίτερος νέος του χωριού και
σούπρεπε να πάρης την καλλίτερη κοπελιά. Θαρρείς πως αν εζήτας τη δική
μου θα σου ‘λεγα όχι; Μα είντα να σου λέω που ο προκομμένος ο κύρης σου
εβιάστηκε. Ένας λόγος λέει πως αργεί ο φρόνιμος να σφάλη, μα σα σφάλη
καλά σφαίνει.”
Ο Μανώλης θα είχε την υπομονήν να ακούη επί ώρας την φλυαρίαν της
Αλογόμυγιας, μόνον διά να βλέπη ούτω την Πηγήν απέναντι να του χαμογελά
εις την υποσκίασιν του εκτυλισσομένου υφάσματος. Αλλ’ ο Καρπάθιος τον
ανεκάλεσεν εις το ανιαρόν καθήκον.
Εις παρομοίας στιγμάς εσκέπτετο ότι οι αίτιοι της δυστυχίας του ήσαν οι
κτίσται. Εάν δεν υπήρχον κτίσται, ο πατέρας του δεν θα του έκτιζε σπίτι· και
αφού δεν θα του έκτιζε σπίτι, δεν θα υπήρχε λόγος ναναβληθή ο γάμος του.
Το μειδίαμα το οποίον μακρόθεν του έπεμπεν η Πηγή, διερχομένη ή πλύνουσα
εις τον ποταμόν, ήτο ισχνή τροφή διά την γενναίαν όρεξιν του Μανώλη. Εις
το σπίτι σπανίως η Πηγή έμενε μόνη· ο είς εκ των δύο δράκων συνέβαινε να
είνε πάντοτε σχεδόν εκεί· ή ο γέρων με την τουρλωτήν φέσαν ή ο νέος με
την κατηφή μορφήν. Ο Μανώλης δεν ετόλμα πλέον να εισέλθη χωρίς να είνε
βέβαιος ότι η Πηγή ήτο μόνη. Οσάκις δε παρεμόνευσεν υπό το παράθυρον,
πάντοτε συνέπεσε νακούση την φωνήν του Θωμά ή του Στρατή και απήρχετο
περίλυπος ή βλασφημών.
Διά να διασκεδάζη δε την θλίψιν του εύρισκεν αφορμάς να μεταβαίνη