Πατούχας του Ιωάννη Κονδυλάκη - Ευθυμογράφημα

Η κλασσική βιβλιοθήκη του Ovi
ο Σαϊτονικολής. Εκεί ήτο και η μητέρα του, νήθουσα υπό την ιτέαν, εις την
σκιάν της οποίας ανεπαύοντο οι αλωνίζοντες. Η απροσδόκητος άφιξις του
Μανώλη, αλλά προ πάντων η ταραχή η οποία εφαίνετο εις το πρόσωπόν
του, ανησύχησαν τους γονείς του. Η Ρηγινιώ διέκοψε την εργασίαν της, ο δε
Σαϊτονικολής, αφήσας και αυτός το «θρινάκι», επλησίασε.
“Είντά ‘νε, Μανώλη; Είντα γυρεύγεις επαδά κάτω;”
“Ήρθα να σάςε πω πως δε θέλω μπλειο παντριγές, μουδέ πράμμα,” απήντησεν
ο Μανώλης με τόνον μεγάλης αγανακτήσεως.
“Να τα! ... Και πώς σούρθε πάλι τουτονά το ξαφνικό; Μην ‘πά και μάλωσες
πάλι με το Στρατή;”
“Δεν εμάλωσα με κιανένα. . μα δε θέλω να ξανακούσω τόνομά του μουδ’
αυτουνού μουδέ τσ’ αδερφής του, μουδέ κιανενούς απού τη χοιρογενειά τως!
Δε θέλω μπλειο να τσοι κατέχω.”
Οι δύο σύζυγοι αντήλλαξαν βλέμμα απορίας.
“Μαπώς σούρθε πάλι αυτό;” Ηρώτησεν ο Σαϊτονικολής.
“Ετσά θέλω,” απήντησε με πείσμα ο Μανώλης.
“Μα θάχης μια αφορμή. Δε μας τη λες;”
“Δεν έχω πράμμα, μόνο δε θέλω να τσοι κατέω μπλειο τσοι Θωμαδιανούς.
Αυτό ‘νε.”
“Τσοι Θωμαδιανούς και την Πηγή μαζή;”
“Μούδε την Πηγή θέλω, μούδε κιαμμιά.”
“Κιαμμιά! Κιαμέ καλόγερος θα γενής;” είπεν ο Σαϊτονικολής προσπαθών να
γελάση. “Δεν το πολυπιστεύγω, μωρέ παιδί; Καλόγερος θα ‘πά γενώ να σώσω
τη ψυχή μου — μα δε μ’ αφήνει ο διάολος απούχω στο βρακί μου. Κατές το τό
τραγούδι;”