Πατούχας του Ιωάννη Κονδυλάκη - Ευθυμογράφημα

Ο Μανώλης εκοκκίνισεν από πείσμα.
Η κλασσική βιβλιοθήκη του Ovi
“Δε φεύγω αν δε φύγωμε μαζή, μόνο βγάλε το απού το νου σου, είπεν. Ομάδη
θα φύγωμε· ακούς το;”
Την ηκολούθησε μέχρι του κήπου όπου μετέβαινεν. Όταν δε η Πηγή απέσυρε
το «πορόκλαδον», το οποίον απέφρασσε την είσοδον του λαχανοκήπου, το
χέρι της έτρεμε. Τόσον την εφόβιζεν η
αποφασιστικότης η οποία ήστραπτεν εις τα μάτια του Μανώλη και τόσον την
ανησύχει ο κίνδυνος της εμφανίσεως του Στρατή, ώστε της ήρχετο ορμή να
τραπή εις φυγήν. Δεν εφοβείτο δε ολίγον να την ίδη και ξένος μόνην μετά του
Μανώλη εις τον περίφρακτον κήπον.
“Να χαρής ό,τι αγαπάς και καμαρώνεις, Μανώλη,” του είπε “σταυρώσασα
τα χέρια επί του στήθους της, να χαρής τσοι γονέους σου και ταδέρφια σου,
άφησέ με και φύγε! ... φύγε! ...”
Αλλ’ ήτο τόσον ωραία εις την ικετευτικήν εκείνην στάσιν και τόσον γοητευτικά
ήσαν τα βουρκωμένα μαύρα της μάτια, ώστε ο Μανώλης, αντί να υποχωρήση,
έγινε τολμηρότερος. Τόση δε ήτο η παραφορά του, ώστε ελησμόνησε και
κατεφρόνησε πάντα κίνδυνον.
“Πηγιό μου, Πηγιό μου, Πηγιό μου!” Ανεφώνησε και τα τρία «μου» ήχησαν ως
τρία φλογερά φιλήματα.
Συγχρόνως ορμήσας την ενηγκαλίσθη και το στόμα του ανεζήτει τα χείλη
της, ψιθυρίζον λόγους αγρίου ερωτικού παροξυσμού. Η κόρη τον απώθει και
επροσπάθει να τον αποφύγη ανακλίνουσα την κεφαλήν. Αλλά ποία δύναμις
ήτο ικανή να λύση τους βραχίονας οίτινες την περιέσφιγγαν; Η δύναμις αυτή
ευρέθη εις έν όνομα, το οποίον βλέπουσα το μάταιον της αντιστάσεώς της η
Πηγή, επρόφερε:
“Ο Στρατής! ο Στρατής!”
Η περίπτυξις του Μανώλη εχαλαρώθη διά μιας, η δε Πηγή δυνηθείσα ούτω
να διαφύγη ετράπη εις φυγήν. Αλλ’ ο Μανώλης, αφού παρετήρησεν εις τα
πέριξ και δεν είδε τον Στρατήν, έδραμε κατόπιν αυτής και εις το άκρον του
αγροκηπίου την συνέλαβεν,