Elan 3-2013 - Evangelisch-Lutherische Landeskirche Schaumburg ...

Geistliches Wort
Andacht Erntedank
Lukas 12,16-21
Jesus vertelle en Geschichte: „Dor
was eis en rieken Kierl. Den seine
Koppeln harren en groote Aarn
ebrocht. Un hei leit sick dat dür den
Kopp gahn un sä bi sick sülm: ‚Wat
schall ek bloß maken? Eck hewe
keinen Platz. Wua schall ek bloß all
mien Kurn laaten?’ ‚Teuw!“ sä hei.
‚dat well ek daun: Ek riete miene
Schünens daal un bue doafer gröttere
wier up. Doa kriege ek denn all dat
Kurn ünner Dack un Fack un wat mi
süs noch sau gehürn daat. Un denn
segge ek tau miener Seele: So, nu
sette di tau Ruhe! Et un drink und
holt di munter!’ Awer wat sä Gott tau
ühne: ‚Du Narr! Noch in düsser Nacht
wiered se diene Seele van di föddern.
Un wen werd dat denn taufalln, wast
du doa upespiekert hest?’ Sau gaht
et jeden, de fer sick nich genauch
ekriegen kann un den sien ein un alles
nich de Herrgott is.“
Wi stönnen mit den Kinnern in den
Feele. Et was kort ver der Aarn.
Links en Schlach Weiten, rechts en
Schlach Roggen. De Roggen sau
gaue twintich Zentimeter länger
anse de Weiten. „Wuaher weit de
Weiten eigentliek, dat hei uphüren
mott te wassen?“, frage eine van
den Lüttgen. Ja, doa stahst du denn
un fragest di: Wat schasst du doaup
antern? Ek weit nich mihr wat ek
eantert hewwe. Awer faaken bringet
Kinner einen jo in’t Grübeln: Nich
bloß dat Kuarn, ok de Blaumen un de
Bööme, de Deier un ok de minschliche
Liew weit dat, wuaneiern dat hei
uphürn mott te wassen.
Bloß in den minschlichen Koppe doa
het sick de Gedanke faste esettet: Dat
watt wi Minschen anstellt, dat mott
jümmer mihr wassen. Dat Bruttosozialprodukt
un de Weltwirtschaft un ok
dat wat wi in der Aarn infeuert, dat
mott jedes Jahr mihr wirn. Wua et de
Bodden is, in den wi dat Kurn saaet,
wua et de Kaahe sind, de wi melket,
oder de Schwiene oder Heuner de wi
meestet: Doa mott jedes Jahr mihr
Erdrach herut kuamen.
Wi giewet üsch nich dormie tefrie
anse dat de Buer in der Bibel daat:
Wi hei siene nien Schüünens trechte
harre, do sä hei tau siener Seele: „So
nu sette di tau Ruhe! Et un drink und
holt di munter!“
Doa hewwe wi keine Tied mihr tau,
denn kuum dat de Schünens fertig
Hartmut Ahrens
sind, bruuke wi all wier gröttere, denn
et mot jo alles jümmer wassen, jümmer
mihr und jümmer grötter wiern.
Un et schinnt, als heere de ganze
Minschhaat einen Glooben un de leite
sick in twei Sätzen utdrücken:
1. Dat mott sau sien, dat alles jümmer
grötter wasset.
2. Dat gaht ok.
Awer in der lesten Tied hüre ek
mihr un mihr dat sick Lüe doa ower
Gedanken maaket, wua dat nich en
Irrglooben is. Doa gifft et wecke de
segget: „Wi glööwet nich mihr doran
dat alles wat wi fer Fortschritt hoolt,
doatau deint, dat et usen Kinnern beter
gaht“. Annere segget: „Nu hewwe
wi Jahr fer Jahr erliewet, datt alles
jümmer grötter un beter wird, awer
wi wieret nich glücklicher dorbie.“
Oder Minschen fraget: „Wuahen het
üsch dat Ganze ebrocht? Doa hen
dat wi alles in en poar Generationen
upebruuket hewwet, wat eine taun
Lieben bruuket: Dat Öl un dat Gas,
dat Water, un saugar de Tied werd
knappe. Wecke Lüe hewwet gar keine
mihr.“ In der Geschichte van den Buern
doa staht an den Enne, dat van
ühne te lest de Seele eföddert werd.
Jesus het dat eis üsch alle efraget:
„Wat helpet et den Minschen, wenn
hei de ganze Welt gewinnt un nimmt
doch Schaden an siener Seele?“
„Wuaher weit de Weiten eigentliek,
dat hei uphüren mott te wassen?“
fraget de Kinner. Wer secht üsch
eigentliek, dat wi uphürn müüt te
wassen? Jümmer mihr, jümmer Grötteret
te wollen?
Erntedankfest dat is nich bloß en
Dach an dene wie danken kühnt ver
alles watt e wossen is, et kann ook
en Dach taun Nadenken doa ower
sien, wua wi bi all usen Daun nich
bades kapuut maket : De ganze Welt
un use Seele.
Ihr Hartmut Ahrens
Übersetzung im Internet
3