EICHELBERGER

dziejów zielarstwa zakonnego
Zakony przyczyniły się znacznie
do rozwoju zielarstwa. Mnisi
uprawiali nie tylko znane sobie
rośliny, ale także odkrywali
całkiem nowe. Dzięki temu, takie
zioła jak szałwia (salvia) czy melisa (melissa) na
stałe weszły w skład ziołowych receptur.
õ Klasztorne ogrody nabierały z czasem
specjalnego układu, dzieląc się zazwyczaj na
ogród użytkowy (hortus) i ziołowy (herbularius).
Zioła uprawiane były na prostokątnych
grządkach. Na jednej grządce wysiewano tylko
jeden gatunek roślin, aby zachować czystość
gatunku i uniknąć pomyłek. Z takiego rozplanowania
ogrodu, w czasach nowożytnych
rozwinął się podział zastosowania ziół – np.
na żołądek czy drogi oddechowe. Zebrane
rośliny były suszone w specjalnych pomieszczeniach,
z których później powstały apteki
klasztorne.
õ Wiek XVIII przyniósł rozkwit klasztornej
nauki o ziołach. W licznych przyklasztornych
aptekach, przyrządzano na szerszą skalę ziołowe
mikstury. Klasztory stały się w ten sposób
protoplastami przemysłu farmaceutycznego.
õ Także i dziś korzystamy z tej wiedzy. Tworzymy
naturalne preparaty, takie jak suplement
diety Herbitussin – pastylki na kaszel i gardło.
Zaufaj mądrości. Postaw Herbitussin na swojej
aptecznej półce.
Preparat uzupełnia dietę w składniki, które usprawniają prawidłowe funkcjonowanie śluzówki jamy ustnej oraz gardła.