EICHELBERGER

PO GODZINACH
powieść
Apteka z ogrodem
Sylwia Skorstad
Rozdział 14
Trudno mi sobie przypomnieć tydzień bardziej
zajęty niż ten poprzedzający otwarcie ogrodu. Piotr
i Ewa zaglądali do apteki tylko na krótkie chwile,
bo większość czasu zajmowało im sadzenie poziomek
oraz róż, wysyłanie zaproszeń, a także pocieszanie nas,
że wszystko przebiega zgodnie z planem i na pewno zdążymy
do niedzieli. My – to znaczy Basia, Michał i ja – zajmowaliśmy
się wyjaśnianiem pacjentom, że apteki nie
toczą rywalizacji na śmierć i życie, a wszyscy w mieście
są absolutnie bezpieczni. Poza tym mnie pochłaniały
myśli o sobotnim spotkaniu z najbardziej fascynującą
kobietą, jaką znałem, Basia zajmowała się nieznoszeniem
Wojtka, a Michał wciąż zaczytywał się w prasie religijnej,
pisał polemiki oraz umawiał na dyskusje u dominikanów.
Każda z tych rzeczy z osobna, a co dopiero wszystkie
razem, były dziwne i nie do opanowania.
W ostatni wtorek z inicjatywy Piotra odbyło się wieczorne
spotkanie kierowników okolicznych aptek, w tym szefa
konkurencji nowo otwartej oraz szefowej konkurencji
odwiecznej. Piotr wrócił zmęczony, ale zadowolony,
a w środowy poranek zdał nam dokładną relację. Dwaj
panowie oraz jedna pani zapewnili się nawzajem, że nie
umoczyli palca w zamieszczeniu w internecie ataku na
zatrudnionego w nowej farmaceutę. Uznali, że w interesie
wszystkich leży informowanie pacjentów, iż zgodnie
potępiamy nieszczęsny tekst i bronimy dobrego imienia
farmaceutów. Przygotowali projekt prostych ulotek, które
następnie wydrukowaliśmy w wielu egzemplarzach i rozdawaliśmy
pacjentom. Miasto wiedziało, że mówimy
jednym głosem, więc nastroje się uspokoiły. Nikt już nie
przychodził, by krytykować nową aptekę. Taka sytuacja nam
odpowiadała, bo chcieliśmy uczciwej konkurencji.
Winnych zamieszania dalej nie było, oskarżony Wojtek
dzielnie zjawiał się w pracy w „Milanowie”, a Basia nie
potrafiła mu wybaczyć podejrzeń o udział w aferze.
Ja cieszyłem się, że tydzień wreszcie zbliża się ku weekendowi.
Z Olą od ostatniego spotkania wymienialiśmy
tylko SMS-y i nie mogłem się doczekać jej widoku.
***
Po powrocie z apteki znalazłem w skrzynce list od Oli.
Niemiłosiernie gruby. Poczułem dreszcz podniecenia,
ale też strach. Chciałem móc go przeczytać w idealnych
warunkach, kiedy nic innego nie będzie rozpraszać mojej
uwagi. Dopiero, gdy wziąłem prysznic i zrobiłem sobie
drinka, zasiadłem do listu.
Telefon zadzwonił, kiedy rozdzierałem kopertę. W tym
szalonym tygodniu wszystko było możliwe.
– Jureczku – Basia w słuchawce przeciągnęła moje imię,
po czym poznałem, że są kłopoty. – Proszę bardzo, przyjedź
do mnie, strasznie potrzebuję waszej rady. Michał
już idzie. Wiem, kto napisał donos na Wojtka.
– Lecę. Za siedem minut będę.
List musiał poczekać. Dzieląca nasze mieszkania odległość
pokonałem w cztery minuty. Spod domu wysłałem
jeszcze SMS-a: „Dostałem twój list i nie mogę się doczekać,
by go przeczytać, zrobię to zaraz po powrocie do
domu, bo teraz pędzę do Basi po rozwiązanie zagadki
internetowej afery”. Natychmiast przyszła odpowiedź:
„Nie spiesz się.”
Michał już siedział w salonie i głaskał kota. Nie czekałem
nawet na herbatę, tylko ponagliłem Basię:
– Mów.
– Chociaż usiądź, bo wprowadzasz nerwową atmosferę
– poprosił Michał.
Basia zaczęła opowiadać.
– Chłopaki, liczę na to, że poradzicie mi, jak się z tego
wyplątać, bo na razie nie widzę światełka w tunelu. Donos
na Wojtka napisał mój były mąż.
– Kto? – zapytał Michał z niemądrą miną.
Eksa przyjaciółki znałem głównie ze zdjęć i opowiadań.
Rozstali się siedem lat wcześniej, rozwiedli ostatecznie
po trzech latach separacji. Rzadko stawał się tematem
rozmów, bo rzadko dawał ku temu okazję. Wiedziałem,
że kiedyś nie poradził sobie z ojcostwem, potem ze sobą.
Basia utrzymywała z nim kontakt nie tylko ze względu
na dziecko. Czuła się trochę winna małżeńskiej porażki,
moim zdaniem niesłusznie.
– Od czasu rozwodu nie wiodło mu się najlepiej. Miał
dwa kulawe związki, które szybko schrzanił. To mu na
pewno nie pomogło zakończyć przyjaźni z piciem.
Leczy się, ale daleko mu do stabilizacji. Między nami
było w porządku, myślałam nawet, że dobra z nas para
kumpli – mówiła chaotycznie. – Zdawało mi się, że on
już niczego ode mnie nie chce, wszystko rozwiązaliśmy,
ucięliśmy, jesteśmy po prostu dwiema osobami życzącymi
jak najlepiej naszemu dziecku. Spotykali się z Markiem,
spędzali czas razem, mogłam wyjść do kina albo posiedzieć
54
Farmacja i ja Listopad 2008