EICHELBERGER

PO GODZINACH
powieść
z wami. Gdy poznałam Wojtka, naturalnie zaczęłam się
zwracać do byłego z częstszymi prośbami o opiekę nad
synem. Nie odmawiał, nie wypytywał za dużo. To Marek
mu powiedział, że do domu przychodzi kolega mamy,
że został na noc, że to coś poważnego. Nie robiliśmy
z niczego tajemnicy, bo i po co? I nagle... Boże... To takie
kompletnie głupie, małe, brzydkie!
Rozpłakała się. Wziąłem ją za rękę, a Michał poszedł
poszukać chusteczek.
– Skąd wiesz, że to on? – zapytałem, kiedy najsilniejszy
wybuch emocji minął.
– Sam mi powiedział. Zadzwonił, dzisiaj, niedawno.
Pijany. Zaczął płakać, że on nie chciał, że nie wie, co mu
odbiło. Był zazdrosny, że my mamy wszystko, a on nic.
Opowiadał, jak wielkim jest zerem, jego życie to dno i tak
dalej. Miałam ochotę wykrzyczeć, żeby przestał się nad
sobą użalać, tylko powiedział choć jedno zdanie z kimś
innym w podmiocie niż on sam, bo przecież to mnie
bardziej skrzywdził niż siebie. Nagadałam mu. Pewnie
poszedł teraz się wieszać.
– To będzie chyba jego pierwszy rozsądny krok w życiu
– skwitował Michał. – Nie martw się, niczego sobie nie
zrobi, a jeśli nawet, to jego strata, nie twoja. Przestań
o nim myśleć, bo słusznie ma doła.
– Chłopaki, liczę na to, że poradzicie
mi, jak się z tego wyplątać, bo na razie
nie widzę światełka w tunelu. Donos
na Wojtka napisał mój były mąż. [...]
– Skąd wiesz, że to on? – zapytałem,
kiedy najsilniejszy wybuch emocji minął.
– Sam mi powiedział. Zadzwonił, dzisiaj,
niedawno. Pijany. Zaczął płakać, że on
nie chciał, że nie wie, co mu odbiło. Był
zazdrosny, że my mamy wszystko, a on
nic. Opowiadał, jak wielkim jest zerem,
jego życie to dno i tak dalej.
– Nie płaczę nad nim, tylko nad sobą – chlipnęła.
– Jak ja to wytłumaczę? Trzeba powiedzieć Wojtkowi i całej
reszcie, że to przeze mnie ta głupia afera, zamieszanie
wśród pacjentów. Co oni sobie pomyślą?
– Basieńko, dlaczego uznałaś, że to właśnie ty masz coś
wyjaśniać? Co w tej sprawie masz sobie do zarzucenia?
Nic! Nie namawiałaś go do pisania kalumnii, nie zawiodłaś
żadnych jego nadziei, byłaś przez cały czas uczciwa.
W niczym nie zawiniłaś, dlaczego więc ty masz pić to
piwo?
– Jurek, nie znasz go! Piwo to on chętnie wypije, ale na
pewno nie to, którego nawarzył.
– Wypije, kochana.
– Nikt go do tego nie zmusi.
– Ależ mylisz się, ja go zmuszę.
***
Pojechaliśmy na drugą stronę miasta razem z Michałem.
Nie cieszyliśmy się na myśl o możliwej przepychance,
ale obaj bardziej ceniliśmy przyjaźń Basi, niż swoje
klapy u marynarek. Zresztą, żaden z nas nie miał akurat
marynarki. Stanęliśmy na ulicy, szukając numeru domu,
w którym Eks wynajmował mieszkanie.
– Co zamierzasz? – zapytał Michał.
– Nie mam planu. Namówimy go, żeby przyznał się do
napisania donosu i przeprosił Wojtka oraz internautów.
Jak to zrobimy? Nie wiem. Szczerze mówiąc, jeśli z kimś
mi się źle rozmawia, to właśnie z alkoholikami. Uzależnieni
to jedyna grupa ludzi, których motywów nie
potrafię przeniknąć, a empatię mam bliską zerowej.
– Na szczęście ja potrafię – stwierdził lekko Michał.
– Sam przerabiałem romans z butelką. Idziemy!
Eks otworzył drzwi bez ociągania. Wyglądał na mocno
podchmielonego, ale jeszcze zdolnego do kojarzenia
faktów. Co dziwne, poznał nas.
– Kolesie Baśki. Mogłem się spodziewać. Won! – mruknął,
bo nie starczyło mu energii na krzyk.
Chciał zamknąć drzwi, ale Michał odepchnął go bezceremonialnie
i wszedł do mieszkania. Ja za nim. Gospodarz
atakiem pozornie się nie zmartwił, jakby był
przyzwyczajony do wizyt ludzi przepychających się
w drzwiach i samodzielnie decydujących, czy wejść,
czy wyjść. Stał blisko drzwi i patrzył na nas spode łba.
Rzucił się na mnie dopiero po mniej więcej dwudziestu
sekundach. Był znacznie mniejszy i słabszy ode mnie,
ale skoczył z podziwu godnym impetem. Poleciałem
na szafkę z butami i uderzyłem o coś łokciem. Tępy
ból był tak dokuczliwy, że zawyłem. W dodatku facet
śmierdział okropnie, fizyczny kontakt z nim rodził takie
samo uczucie, jak trzymanie między zębami kawałka
wełnianego swetra. Leżąc na podłodze, bardziej z irytacji
niż chęci kontynuowania bójki, kopnąłem napastnika
z całej siły w kostkę. Mało brakowało, a kopnąłbym go
po raz drugi, ale Michał mnie powstrzymał.
– Porozmawiamy – powiedział spokojnie do leżącego
mężczyzny. – Teraz mnie słuchaj. Basia była dla ciebie
dobra, a ty zrobiłeś świństwo jej, a przy okazji nam
i ludziom w mieście. Ta kobieta ma dużo do stracenia,
rozumiesz? Pacjenci ją szanują, ufają jej, przychodzą
do apteki z jej powodu. Przez ciebie może stracić ich
sympatię. Gdy się dowiedzą, że to jej były mąż straszył
miasto wytruciem, atmosfera zrobi się niemiła. Rozumiesz
co mówię?
Eks leżał na podłodze i wyglądał jak rakieta bojowa
dalekiego zasięgu na chwilę przed startem.
(cdn.)
Listopad 2008 Farmacja i ja 55