CPBS ปีที่ 1 ฉบับที่ 1

More documents

Recommendations

Info

22 CPBS JOURNAL Vol. 1 No. 1 January - June 2017 การอภิปรายผล จากการศึกษาการจัดการธุรกิจผ้าไหมของกลุ่มสตรีทอผ้าไหม อำเภอชนบท จังหวัดขอนแก่น ผล การศึกษาสรุปได้ดังนี้ 1. ผลการศึกษาการจัดการธุรกิจผ้าไหมของกลุ่มสตรีทอผ้าไหม อำเภอชนบท จังหวัดขอนแก่น พบว่า ผู้ตอบแบบสอบถามส่วนใหญ่มีอายุส่วนใหญ่มีอายุ 31 - 40 ปีจำนวน 51 คน (คิดเป็นร้อยละ 34.00) ช่วง สถานะส่วนใหญ่โสด จำนวน 43 คน (คิดเป็นร้อย ละ 28.67) ช่วงอาชีพส่วนใหญ่เป็นเกษตรกร จำนวน 81คน (คิดเป็นร้อยละ 54.00) รองลงมามีอาชีพเจ้าของธุรกิจ จำนวน 45 คน (คิดเป็นร้อยละ 30.00) ช่วงเรียนรู้ส่วน ใหญ่เป็นญาติพี่น้อง จำนวน 69 คน (คิดเป็นร้อย ละ 46.00) ช่วงเวลาส่วนใหญ่จะเป็น 1-5 ปี จำนวน 65 คน (คิดเป็นร้อยละ43.30) ผลการศึกษาการจัดการธุรกิจผ้าไหมของกลุ่มสตรีทอผ้าไหม อำเภอชนบท จังหวัดขอนแก่น พบว่า การจัดการธุรกิจผ้าไหมของกลุ่มสตรีทอผ้าไหม อำเภอชนบท จังหวัดขอนแก่น โดยภาพรวมอยู่ในระดับมาก เมื่อพิจารณาเป็นรายด้านพบว่า ค่าเฉลี่ยสูงสุดคือ ด้านการเงิน รองลงมาคือ ด้านการตลาด ส่วนด้านที่มี ค่าเฉลี่ยต่ำสุดคือ ด้านการผลิต ด้านองค์กร โดยภาพรวมอยู่ในระดับมาก เมื่อพิจารณาเป็นรายข้อ พบว่า การ จัดการธุรกิจผ้าไหมของกลุ่มสตรีทอผ้าไหม อำเภอชนบท จังหวัดขอนแก่น โดยภาพรวมอยู่ในระดับมาก เมื่อ พิจารณาเป็นรายด้านพบว่า ค่าเฉลี่ยสูงสุดคือ ผู้นำเป็นที่ยอมรับ รองลงมาคือ ข้อบังคับ ส่วนข้อที่มีค่าเฉลี่ย ต่ำสุดคือ การเข้าร่วมประชุมหารือแสดงความคิดเห็นกับกลุ่ม ด้านการผลิต โดยภาพรวมอยู่ในระดับมาก เมื่อ พิจารณาเป็นรายข้อ พบว่า การจัดการธุรกิจผ้าไหมของกลุ่มสตรีทอผ้าไหม อำเภอชนบท จังหวัดขอนแก่น โดย ภาพรวมอยู่ในระดับมาก เมื่อพิจารณาเป็นรายด้านพบว่า ค่าเฉลี่ยสูงสุดคือภูมิปัญญาท้องถิ่น รองลงมาคือ ผลิตภัณฑ์ที่ดี ส่วนข้อที่มีค่าเฉลี่ยต่ำสุดคือ การแลกเปลี ่ยนทักษะการทอระหว่างสมาชิกภายในกลุ่ม ด้าน การตลาด โดยภาพรวมอยู่ในระดับมาก เมื่อพิจารณาเป็นรายข้อ พบว่า การจัดการธุรกิจผ้าไหมของกลุ่มสตรี ทอผ้าไหม อำเภอชนบท จังหวัดขอนแก่น โดยภาพรวมอยู่ในระดับมาก เมื่อพิจารณาเป็นรายด้านพบว่า ค่าเฉลี่ยสูงสุดคือผลิตภัณฑ์มีชื่อเสียงยาวนาน รองลงมาคือผลิตภัณฑ์มีความละเอียดและประณีต ส่วนข้อที่มี ค่าเฉลี่ยต่ำสุดคือ มีที่จอดรถสะดวก เพียงพอ ด้านการเงิน โดยภาพรวมอยู่ในระดับมาก เมื่อพิจารณาเป็นราย ข้อ พบว่า การจัดการธุรกิจผ้าไหมของกลุ่มสตรีทอผ้าไหม อำเภอชนบท จังหวัดขอนแก่น โดยภาพรวมอยู่ใน ระดับมาก เมื่อพิจารณาเป็นรายด้านพบว่า ค่าเฉลี่ยสูงสุดคือจัดสรรงบประมาณ รองลงมาคือระดมเงินทุน ภายใน ส่วนข้อที่มีค่าเฉลี่ยต่ำสุดคือ กู้ยืมจากสถาบันการเงิน จากผลการศึกษาการจัดการธุรกิจผ้าไหมของกลุ่มสตรีทอผ้าไหม อำเภอชนบท จังหวัดขอนแก่น สรุป อภิปรายผลการวิจัยตามวัตถุประสงค์ ดังต่อไปนี้ ด้านการเงิน พบว่า การจัดการธุรกิจผ้าไหมของกลุ่มสตรีทอผ้าไหม อำเภอชนบท จังหวัดขอนแก่น คือ มีการจัดสรรงบประมาณเป็นสัดส่วนอย่างชัดเจน ระดมเงินทุนภายในกลุ่มได้มากกว่ารอการสนับสนุนจากทาง ภาครัฐ และมีการจัดทำบัญชีรายรับ-รายจ่าย ทั้งนี้อาจเป็นเพราะว่ากลุ่มสตรีผ้าไหมมีการจัดสรรธุรกิจอย่างเป็น ระบบ และการจัดทำบัญชีอย่างละเอียดต่อการทำธุรกิจ ซึ่งไม่สอดคล้องกับงานวิจัยของศิวพร บุญชูวิทย์ (2555) ได้ศึกษาการจัดการเชิงกลยุทธ์ธุรกิจผ้าไหมมัดหมี่ของกลุ่มทอผ้าอำเภอหนองสูง จังหวัดมุกดาหาร พบว่า ปัญหาด้านการเงินกลุ่มฯมีเงินทุนหมุนเวียนไม่เพียงพอเพราะต้องซื้อผ้าไหมและวัตถุดิบจำนวนมากเป็น เงินสด คิดเป็นร้อยละ 60.00 การกำหนดการจัดการเชิงกลยุทธ์ด้านการจัดการการผลิตและการจัดการ การตลาดของผลิตภัณฑ์ โดยการกำหนดกลยุทธ์ เพื่อเพิ่มประสิทธิภาพในด้านการผลิตและการตลาด ดังนี้ พัฒนาการส่งเสริมการขาย สร้างเครือข่ายการขาย พัฒนาบรรจุภัณฑ์ พัฒนาผลิตภัณฑ์ สร้างศูนย์กลางการซื้อ-
วารสารบริหารธุรกิจและการบัญชี มหาวิทยาลัยราชภัฏชัยภูมิ ปีที่ 1 ฉบับที่ 1 เดือนมกราคม – มิถุนายน พ.ศ. 2560 23 ขายเส้นไหมและวัสดุอุปกรณ์ในการผลิต จัดหาแหล่งเงินทุน พัฒนาเทคโนโลยีการผลิต สร้างความแตกต่าง ทางการแข่งขัน สร้างความพึงพอใจโดยอาศัยคุณภาพและบริการ ด้านการตลาด พบว่า การจัดการธุรกิจผ้าไหมของกลุ่มสตรีทอผ้าไหม อำเภอชนบท จังหวัดขอนแก่น คือ ผลิตภัณฑ์มีชื่อเสียงที่ยาวนาน ผลิตภัณฑ์มีความละเอียดและประณีต และผลิตภัณฑ์ที่ผลิตออกมาแต่ละ ครั้งมีคุณภาพใกล้เคียงกัน ทั้งนี้อาจเป็นเพราะว่า กลุ่มสตรีผ้าไหมมีการก่อตั้งมาตั้งแต่สมัยปู่ย่าตายายจนถึงรุ่น หลังๆในปัจจุบัน จึงทำให้มีการสร้างกลุ่มกลุ่มสตรีทอผ้าไหม และมีการทำธุรกิจผ้าไหมที่มีชื่อเสียงมายาวนานถึง ปัจจุบัน ซึ่งไม่สอดคล้องกับงานวิจัยของ เมธาวี สุ่มมาตย์ (2556) ได้ศึกษาเรื่องการจัดการธุรกิจของกลุ่มธุรกิจ กลุ่มทอผ้าไหมบ้านหวายหลึม ตำบลมะบ้า กิ่งอำเภอทุ่งเขาหลวง จังหวัดร้อยเอ็ด จากการศึกษา พบว่า การตลาดนั้นกลุ่มให้ความสำคัญกับ สถานที่จำหน่ายและ ด้านผลิตภัณฑ์โดยเน้นที่ลายของผ้าเป็นส่วนใหญ่ ประเภทผลิตภัณฑ์มี 3 ชนิดคือ ผ้าไหมมัดหมี่ ผ้าพื้นและผ้าไหมหางกระรอก โดยกำหนดราคาจากลายและ คุณภาพของผ้าไหม รวมถึงตำหนิของผ้ากลุ่มมีจุดแข็ง คือ ผลิตสินค้าที่มีมาตรฐานผลิตภัณฑ์ชุมชน เนื้อผ้ามี ความหนา สีสันสวยงาม กลุ่มยังได้ความรู้จากการอบรมศึกษาดูงานต่าง ๆ และมีการวางแผนรวมกันอย่าง ต่อเนื่อง ด้านจุดอ่อนนั้น คือวัตถุดิบที่มีราคาแพงทำให้ต้นทุนสูง บวกกับสมาชิกมีฐานะยากจนไม่มีเงินทุน เพียงพอในการผลิตกลุ ่มยังไม่สามารถช่วยเหลือสมาชิกทุกคนในกลุ่มเนื่องจากเงินทุนของกลุ่มก็มีน้อย แหล่ง จำหน่ายนั้นไม่มีแหล่งจำหน่ายประจำ โอกาสของกลุ่มเพื่อให้เกิดความก้าวหน้า คือ ถ้าหากกลุ่มดีรับการ สนับสนุนทางการเงินมากกว่าขึ้น จัดให้มีการส่งเสริมทางตลาดให้เข้มข้นขึ้นมากกว่าเดิม โดยยังคงเอกลักษณ์ ของกลุ่มไว้เหมือนเดิม ส่วนอุปสรรคที่กลุ่มต้องเผชิญ คือ มีคู่แข่งจำนวนมาก วัตถุดิบท้องถิ่นมีน้อย ไม่มีตลาด ในการจำหน่ายประจำ ดังนั้น จากจุดแข็ง จุดอ่อน โอกาส และอุปสรรคสามารถกำหนดกลยุทธ์ได้ดังนี้ กลยุทธ์ การพัฒนาการส่งเสริมการตลาด กลยุทธ์การสร้างเครือข่ายการขาย กลยุทธ์การพัฒนาการบรรจุภัณฑ์ กลยุทธ์ การพัฒนาผลิตภัณฑ์ การจัดหาแหล่งเงินทุนกลยุทธ์พัฒนาเทคโนโลยี กลยุทธ์การสร้างความแตกต่างทางการ แข็งขัน กลยุทธ์สร้างความพึงพอใจโดยอาศัยคุณภาพและบริการ กลยุทธ์การพัฒนาการตลาดและชุมชน กล ยุทธ์การกำหนดราคากลยุทธ์หารพัฒนาที่ตั้งและสถานที่ทำการผลิต ด้านองค์กร พบว่า การจัดการธุรกิจผ้าไหมของกลุ่มสตรีทอผ้าไหม อำเภอชนบท จังหวัดขอนแก่น คือ ผู้นำเป็นที่ยอมรับของสมาชิกกลุ่มและหน่วยงานภายนอก ทราบถึงระเบียบ ข้อบังคับของกลุ่ม และผู้นำมี ความคิดริเริ่มสร้างสรรค์ ทั้งนี้อาจเป็นเพราะว่า ผู้นำเป็นที่ยอมรับของสมาชิกในกลุ่ม เป็นผู้นำที่ดีต่อองค์กร และเป็นผู้ที่มีความคิดสร้างสรรค์ให้แก่องค์กร ซึ่งสอดคล้องกับงานวิจัยของ ศิวพร บุญชูวิทย์ (2555) ได้ศึกษา การจัดการเชิงกลยุทธ์ธุรกิจผ้าไหมมัดหมี่ของกลุ่มทอผ้าอำเภอหนองสูง จังหวัดมุกดาหาร พบว่า ได้มีการจัดตั้ง กลุ่ม เพื่อส่งเสริมสนับสนุนการประกอบอาชีพ การมีงานทำและเพิ่มรายได้ให้กับสมาชิกและครอบครัว และ เพื่อสร้างความสามัคคีของสตรีในหมู่บ้าน ให้มีส่วนร่วมรับผิดชอบในกิจกรรมการพัฒนาท้องถิ่นของตนเองมาก ขึ้น สถานการณ์ทางด้านสังคมและเศรษฐกิจของกลุ่ม พบว่าสตรีที่มีอายุต่ำกว่า 50 ปี มันไม่นิยมการทอผ้าและ มีฐานะยากจน ร้อยละ 85.00 ประกอบอาชีพเกษตรกรรมเป็นอาชีพหลัก ทางด้านเศรษฐกิจ พบว่าสมาชิกมี รายได้จากการเกษตร และรายได้นอกการเกษตรเฉลี่ยครัวเรือนละ 49,502.13 บาทต่อครัวเรือนต่อปี และมี รายได้จาการทอผ้าไหมปีละ 20,689.00 บาทต่อครัวเรือนต่อปี การจัดการผ้าไหมนั้นมี 4 ขั้นตอน ประกอบด้วยการฟอก การย้อม การมัดหมี่ และการทอผ้า พบว่า ร้อยละ98.80 ของสมาชิกใช้สีเคมีในการย้อม ไหม เส้นไหมที่ใช้ในการผลิตผ้าไหมนั้นได้จากการซื้อ โดยร้อยละ 91.30 ของสมาชิกทอผ้าไหมแบบสองตะกอ ส่วนการออกแบบลายผ้าไหมลายผ้าไหมของสมาชิก พบว่า ร้อยละ 81.30 ของสมาชิกเป็นผู้ออกแบบลายเอง ส่วนปริมาณการผลิตในแต่ละปีโดยเฉลี่ย 44.31 เมตรต่อครัวเรือนต่อปี โดยมีช่วงเวลาผลิตคือช่วงเดือน มกราคม – เมษายน สำหรับปัญหาด้านการผลิตผ้าไหม พบว่า ผลิตได้ไม่เพียงพอต่อความต้องการของตลาด
Page 1: CPBS JOURNAL of Business and Accoun
Page 4 and 5: พันเอก ผู้ช่
Page 7 and 8: วารสารบริหา
Page 27: วารสารบริหา
Page 71: วารสารบริหา

CPBS ปีที่ 1 ฉบับที่ 1

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?