Rotterdam - Zuid - Els Bet Stedebouwkundige

herbestemmen van de havenstad
Na de Tweede Wereldoorlog verplaatsten de havenactiviteiten zich steeds verder
naar het westen. Vooral de havens op Feijenoord en Katendrecht verloren vanaf
de jaren zeventig hun oorspronkelijke functie. Steeds meer fabrieken en pakhuizen
kwamen leeg te staan. In het Structuurplan binnen de Ruit uit 1978 werden
deze havens aangemerkt als toekomstig stedelijk gebied. In dat verband sprak de
uitwerkingsnota Herstructurering Oude Havens over het opheffen van barrières,
het versterken van de relatie tussen de stad en de rivier, het toevoegen van nieuwe
woonmilieus en het opnemen van de havens in het stadsbeeld. De in onbruik
geraakte haventerreinen veranderden in woonbuurten met sociale woningbouw.
Aanvankelijk werden vooral omvangrijke en gesloten woningbouwcomplexen
gerealiseerd, zoals het complex aan weerszijden van de Feijenoordhaven (J. de
Waard & H. van Schagen, 1975), het complex aan de Persoonshaven (architectenbureau
Kokon, 1979) en de Peperklip aan de Binnenhaven (C. Weeber,
1979-1982). De latere projecten hebben vaker een open verkaveling met hoogbouwaccenten,
zoals de drie woontorens op de dam tussen de Nassauhaven
en de Persoonshaven (Groosman, 1989-1990). Op Katendrecht en in Charlois
werden de Eerste en Tweede Katendrechtse Haven en de Dokhaven gedempt en
bebouwd. Ook hier spelen de open verkaveling en de hoogbouw in op de ruimtelijke
kwaliteiten van de voormalige haven- en industrieterreinen met het unieke
uitzicht over de rivier.
141