Sicco Roorda van Eysinga - zijn eigen vijand.pdf - Hans Vervoort

ik heb veel opgevreten om mijn vrouw en kinderen een pensioen te
bezorgen."
Zoals Reitsma schrijft, zocht Roorda tenslotte (1871) rechtstreeks
contact met de pasbenoemde GG James Loudon. De audiëntie gaf
hem het gevoel dat Loudon hem gunstig gezind was, alleen al omdat
hij zich schuldig voelde over het feit dat zijn (inmiddels overleden)
broer A. Loudon deel uitmaakte van de Raad van Indië die Roorda's
verbanning goedkeurde. Er was zelfs sprake van de mogelijkheid dat
Roorda weer een betrekking zou k rijgen in Indië.
"Ik (...) zeide tot Loudon: `Ik verlang van u dien zedelyken moed
niet; het zou een klap wezen in 't gezicht van Regeering, Kamer en
Volk, die uwe reeds moeilyke taak verzwaren zou." — Maar zyn
broeder Franck deelde mij mede, dat hy tot James gezegd had: "Als
ik Gr-Gl was, zou ik reeds lang van Roorda party hebben getrokken."
Toen ik dit hoorde, heb ik Franck te kennen gegeven wel weer
te willen dienen, in 't belang van myne kinderen en schuldeischers,
mits rechtstreeks van den landvoogd afhankelyk, dus: bf in zyn
kabinet, bf als chef van een spoorweg-aanleg, bijv. op Sumatra."
(brief aan Multatuli, janua ri 1872)
Maandenlang bleef hij hopen op een gunstig antwoord:
`Wat talmt die Gouve rneur-Generaal. Hy heeft nu zelfs tyd gevonden
om monteeringen voor te schryven voor bosch- en douane-beambten.'
(brief aan Multatuli, juni 1872)
`Ik koester hier allerlei dwaze illusies. Nu eens dat ik in Indië
directeur van Openb. werken, dan weder van Onderwys geworden
ben. Van Loudon natuurlyk nog geen antwoord op myne herinne-
ring van 13 Juni.' (b rief aan Multatuli, oktober 1872)
De in teleurste llingen al wat meer e rvaren Multatuli antwoordde
(oktober 1872):
`Ik geloof dat ge alle hoop op hulp van officieelen kant moest
opgeven! Men krygt niets gedaan dan door geld of bajonetten. Met
dat idee hadden we moeten beginnen! We waren naïef.'
Roorda was het daar eerst niet mee eens:
`Ik blyf op Loudon rekenen, niet voor Indië, maar voor my. Wel is
de indische zaak de myne, maar hy deed uitdrukkelyke beloften en
beaamde stilzwygend de verplichting zyn dooden broeder te rehabiliteeren,
medeplichtig aan 't banvonnis. Doet hy niets flinks voor
my, dan is hy een ellendeling. En daa rvoor houd ik hem nog niet.
Wel voor bekrompen.'
Maar korte tijd later ontving hij dan toch een b rief van Loudon,