Sicco Roorda van Eysinga - zijn eigen vijand.pdf - Hans Vervoort

vroolijke kindergezichtjes een aangenaam huiselijk interieur verraadden,
zei hij uit de volheid zijns harten tot mij: wilt gij wel gelooven,
dat ik één ding wenschte en wel dat mijn vijanden, die steeds mijn
ongeluk wilden, eens hier kwamen en zagen hoe gelukkig ik was te
midden der mijnen, dat zou de beste straf zijn, die zij kregen voor al
wat ze mij aandeden."
In 1881 ging Roorda op zoek naar een nieuwe plek om te wonen.
Genève beviel kennelijk toch ook niet. Hij zocht voor de kinderen
een goed onderkomen met tuin en schaduw, maar dat leverde problemen
op: "Ik zal dus een apartement moeten huren onder één dak
met anderen, als in een kazerne, en dan nog 40 min. van de school;
een gemeenschappelijk tuintje van 2 meter breedte en geen lommer
voor 1000 Fr. 's jaars. Luik werd mij ontraden door een v riend die er
woont, ook 't klimaat zou mij te regenachtig en te guur zijn, vermoedelijk
mijn zoons tegenstaan die in 1882 wil komen" (ongepubliceerd
fragment van brief aan Multatuli).
Een paar maanden later had hij dan toch eindelijk het ideale onderkomen
gevonden, te Clarens aan het meer van Genève. Domela
Nieuwenhuis, die hem tweemaal bezocht he rinnert zich in zijn
memoires met dankbaarheid de "uren, daar met hem doorgebracht,
ziende op dat onvergelijkelijk schone Lac Léman met de Alpen aan
de kust van de overzijde in 't verschiet".
1. Felix, de `Indische' zoon die enkele maanden tevoren telegrafisch
had bericht dat zijn dochter Marianne kon blijven in Europa:
`Marianne restera'.
Met vernieuwde energie zette Roorda zich aan het broodschrijven.
"Ik schrijf zoveel om den broode dat het voeren van de pen een
gewoonte wordt. Ge zegt ergens, dat de sterkste drangreden tot
spreken en sch rijven ijdelheid is. Ook bij mij zal dat onheilig vuur
wel op het altaar gevonden worden. Maar ik heb toch ook Indië en
de goede zaak lief. Zoo ik niet betaald werd, zou ik mij bepalen tot
quaesties van billijkheid en gezond verstand, vooral Indische, want in
geen enkel vak kan ik optreden als auto riteit, wat kennis betreft"
(ongepubliceerd fragment van een brief aan Multatuli, 1883 of 1885).
Maar de gezondheid ging problemen opleveren. Al vrij vroeg in de
correspondentie met Multatuli klaagt Roorda dat hij last heeft van
`Zenuwpyn, en de overblyfselen van Indische klimaat-kwalen". Hij
tobde met zijn ingewanden, hoofdpijnen en koortsen en heeft (volgens
Domela Nieuwenhuis) herhaaldelijk longontsteking gehad.