Sicco Roorda van Eysinga - zijn eigen vijand.pdf - Hans Vervoort

zijde zoude hebben, en wachtte dus een gelegenheid tot wraakneming
af. Het bezwaarsch rift leverde hem die."
Daarna gaf Roorda het op.
In 1852, tijdens zijn succesvolle leiding over het aanleggen van een
nieuwe stroomleider van de Solo-rivier, werd Roorda eindelijk tot
1ste luitenant benoemd. Maar enkele jaren later hield hij het toch
voor gezien, in april 1855 werd hij op zijn verzoek ee rv ol ontslagen.
Dat `Ernst Luchthart' een amoureus type was is uit de eerder
gereproduceerde a fleveringen van Roorda's verhaal wel duidelijk. In
Indië kozen ambtenaren en militairen vaak voor de mogelijkheid om
een onofficieel en tijdelijk huwelijk aan te gaan met een `njai'
(huishoudster). In dat opzicht paste Roorda zich uitstekend aan. In
1848 — toen hij in Padang (Sumatra) dienst deed — kreeg hij een
zoon, Felix genaamd, uit een `Niasse vrouw'. Nias is een eiland vlak
bij Sumatra. In 1862 erkende hij deze zoon, in Semarang.
Over deze Niasse vrouw rept Roorda nergens met een woord, wat
overigens niets hoeft te betekenen want hij had in officiële publicaties
ook nooit aanleiding om dit onderwerp aan te snijden. Dat hij
zich niet geneerde voor zijn `Indisch' nageslacht blijkt wel uit het feit
dat hij altijd contact hield met Fel ix en zijn Indische kleindochter
Marianne vanaf haar derde jaar in Europa opvoedde.
Na het lezen van de belevenissen van Ernst Luchthart rijst natuurlijk
onmiddellijk de vraag wannéér Roorda in Indië verder gegaan is met
het uitleven van zijn literaire hobby. Aan Multatuli schreef hij in
1886: "Ik begin beu te worden ,van 't vruchteloos schryven (sinds
twee en veertig jaren) tegen die vaatdoeken van Hollanders." Als we
dat letterlijk nemen, betekent het dat hij al vanaf 1844 gepubliceerd
heeft, maar (als officier) vermoedelijk anoniem of onder pseudoniem.
Van die vroegste publicaties hebben wij er geen kunnen
identificeren.