Sicco Roorda van Eysinga - zijn eigen vijand.pdf - Hans Vervoort

oer (of tenminste diens levenswerk, het Maleis woordenboek)
uitvoerig aan de orde gesteld. Dat was in het stukje Sierlijk Maleisch
dat in 1878 (Philippus was toen al ruim 20 jaar dood) in het blad
Oost en West geplaatst werd:
SIERLIJK MALEISCH
Men leest dikwijls in de Indische bladen, dat bij de eene of andere
plechtige of feestelijke gelegenheid een resident of kontroleur een
toast heeft uitgebracht in "sierlijk Maleisch." Misschien zijn er studenten
te Delft en te Leiden, die altijd even ongevoelig zullen blijven
voor de "Homerische schoonheden " van die taal, als ik er steeds voor
was, en wie niettemin later de lauweren van hunne in de couranten
geprezene mede-ambtenaren zullen steken en beletten te slapen. Ik
zal hun een recept geven. In Indië was ik eene specialiteit niet alleen
voor Hollandsche toasten (dit heeft mij èn mijne militaire èn mijne
burgerlijke loopbaan gekost), maar ook voor Maleische. Welnu, mijn
recept luidt: Wees onverstaanbaar.
Gaat zelf maar eens na. Dit middel werkt zelfs tooverachtig onder
beschaafde volken. Zou, bij voorbeeld, de roem van de meeste
Duitsche wijsgeeren niet in zijne geboorte gesmoord zijn, als die
heeren de onhandigheid hadden gehad zich duidelijk uit te drukken?
Dankt niet Victor Hugo den opgang dien hij maakt, voor een groot
deel aan regels, die hij zelf evenmin begreep als één zijner lezers?
Zoo zegt hij in Les Misérables: "De schoorsteenen van Parijs zijn de
gedachten van het heelal." Ik bid u, is er iemand in het heelal, die dit
verstaat? Zijn' onzin over Shakespeare kent men o.a. uit den "Levensbode."
Zijn Travailleurs de la Mer werd door Lindo ontleed. Waarom
lezen kinderen zoo gaarne in Openbaring van Johannes? Denkt ook
niet ieder dadelijk aan de godspraak van Delphi en andere steden?
Dus als gij in Indië "prestige" wilt uitoefenen, en dit schijnt toch
maar het hoofddoel van onze heerschappij, weest dan ondoorgrondelijk.
Althans in mijn leven heeft dit middel altijd probaat geholpen.
Mijn coup d'essai was een coup de maatre. Vóór vijf-en-twintig jaren
had ik, als tweede luitenant, te Willem I eens een "heerepaard"
noodig voor eene dienstreis. Ik was weinige maanden te voren, bij
mijne aankomst, het Fort Moeras binnengereden op een' knol, die
minder deed denken aan een ros voor een intocht, dan aan de
rossinante van Sancho Pancha, en wilde althans mijn' uittocht schitterender
vieren. De demang glandakh had mijn lot in handen. Ik won
inlichtingen in omtrent den graad van zijne kennis en vernam dat hij
geen Arabisch karakter verstond. Ik schreef hem dus een brief met
Arabische letters, waarin ik hem verzocht om "een zeer fijn paard,"