Sicco Roorda van Eysinga - zijn eigen vijand.pdf - Hans Vervoort

de leugen tot bondgenoot gekozen."
De landvoogd begreep, dat het nieuwe stelsel zich onderscheidde van
het oude door enquêtes, en gelastte dus een onderzoek, maar ---,
ik mocht daarbij niet worden gehoord.
(...)
Het onderzoek werd opgedragen aan den overste E. Steinmetz,
adjudant van den gouve rn eur-generaal, een man (vooral niet te verwarren
met zijn broeder J. C. R. St.), alles behalve kleinhartig en mij
in het geheel niet ongenegen, want hij had mij meer dan eens bij de
Regeering aanbevolen als ambtenaar ter Algemeene Secretarie, in den
waan, dat zulk een werkkring geschikter voor mij was dan het
krijgsknechtschap. De heer Steinmetz handelde zeker op last. In elk
geval blijft de landvoogd Mr. v.Tw. verantwoordelijk voor de rechtsverkrachting.
De heer Fredzess had nu het woord alleen. Misschien volhardde hij
slechts in zijn vroegere beweringen, misschien volgde hij zekere
romanheld na (was het niet Sancho Panza? ), die, beschuldigd van
met spek te hebben geschoten, tot zelfverdediging met geheele
varkens begon te schieten — hoe het zij, ik werd na eenigen tijd
gestraft met veertien dagen provoost-arrest, onder bedreiging, uit de
krijgsdienst te zullen worden ontslagen, zoo ik weder een ongegronde
klacht durfde uit te brengen.
Het bewijs van gegrondheid was mij niet gegund geworden.
Die beslissing werpt licht genoeg op het karakter van den heer van
Twist.
Ieder begrijpt, dat mijn klacht niet de reden der straf was. De man
had een wrok te koelen. Ik had, op een bal in de Societeit Concordia
te Soerabaja, den volgenden toast op hem ingesteld:
"Op den man, die het kostbaar geheim van het Deventer zetmeel op
Indischen bodem heeft overgebracht, den wellust van zijn vaderstad,
het sieraad van zijn provincie, den spot van het Oosten, den aap van
Thorbecke, Mr. Albertus Jacobus Duymaer van Twist."
Ik zal de eerste zijn om te erkennen, dat die "heildronk" zeer
oneerbiedig, zeer anti-militair en zeer ongepast was. Ik had, hetzij
slechts tot verklaring gezegd, na drie maanden eenzaamheid aan den
mond der Solo-Rivier, een glas champagne te veel gedronken. Zoo de
landvoogd mij onmiddellijk op een oorlogschip had doen brengen en
Straat Sunda uitzetten, zou ik daartegen niets hebben kunnen inbrengen.
Maar hij had evenveel begrip van prestige als de landvoogd
Loudon, die zich een handdruk liet weigeren door een kapitein. Hij
begreep, dat de Onderkoning-Koekebakker de lachers niet op zijn