Sicco Roorda van Eysinga - zijn eigen vijand.pdf - Hans Vervoort

16. DE NASLEEP VOOR NIEUWENHUIJZEN EN SLOET
Roorda beklaagde zich in zijn brochure zachtjes en in zijn briefwisseling
met Multatuli wat luider over het gebrek aan steun dat hij
ondervond van de resident Nieuwenhuijzen voor wie hij zo ridderlijk
in de bres was gesprongen.
Eigenlijk verwachtte hij dat Nieuwenhuijzen de moed zou opbrengen
om naar voren te treden en een van de pilaren v an het banvonnis om
zou duwen, namelijk de in het vonnis geciteerde mededeling van
Dorrepaal & Cie dat de beschuldiging van het geven van geld "aan
een `voornaam inlandsch politiehoofd' ten ene male valsch is en dus
als vuige laster moet worden beschouwd."
Maar Nieuwenhuijzen zweeg. Hij moet zich gevoeld hebben als het
bekende oude vrouwtje dat door een àl te ijve rige padvinder geheel
tegen haar wil naar de overkant van de straat is gebracht. Als hij in
het openbaar toe zou geven dat hij tegenover Roorda Dorrepaal c.s.
van omkoping beschuldigd had, dan zou hij a) die beschuldiging ook
waar moeten maken (wat hij vermoedelijk niet kon) en b) duidelijk
moeten maken waarom hij er niets aan gedaan had, wat hij als
resident toch verplicht was. Dat zou zijn carrière geen goed doen.
Bleef hij zwijgen dan zakte zijn prestige maar zou zijn carrière gered
zijn. Hij koos voor het laatste, en probeerde Roorda te helpen door
een audiëntie bij de minister v an Koloniën voor hem te verzorgen, wat
Roorda boos weigerde.
Intussen had Nieuwenhuijzen zich toch te verantwoorden over de
Vloekzang-kwestie. Terwijl men bezig was in Indië na te gaan of
Roorda dit gedicht geschreven had en wáár hij het voorgedragen had,
kreeg Nieuwenhuijzen in Nederland enkele schriftelijke vragen te
beantwoorden van de minister van Koloniën.
Op 15 oktober 1864 beantwoordde hij ze.' Hij ontkende dat de
Vloekzang ooit bij diners of soortgelijke gelegenheden in het Residentie-
huis was voorgedragen en schreef: "dat het strijdende met de
waarheid is, dat gezegd gedicht in den laatsten tijd nog van mijn
verblijf in de Residentie Soerakarta vrij algemeen verspreid en gelezen
werd. Is het sedert en na een onbekend — althans zeer weinig
bekend bestaan / zoo ik wel ben onderrigt / van ongeveer 5 jaren,
1. Ook de in dit hoofdstuk opgenomen brieven zijn door Henri A.
Ett beschikbaar gesteld.
plotseling wereldkundig geworden, ik geloof dat de schuld daa rvan
minder ligt bij hém die het in ligtzinnige dartelheid ve rvaardigde, dan
bij hen die zich geroepen achtten er publiciteit aan te geven. Het