Beleggingsverzekering - DSpace at Open Universiteit - Open ...

verzekeringsbedrijf (Wtv) van toepassing, waarin in het bijzonder de soliditeit en integriteit van
de verzekeringsmaatschappijen geregeld werd. Er werden voorwaarden gesteld om een
verzekeringsbedrijf uit te mogen oefenen door middel van vergunningen en solvabiliteitseisen,
verder werden er eisen gesteld aan het openbaar maken van gegevens en vooral ook de
grensoverschrijdende activiteiten van buitenlandse bedrijven in Nederland. Tevens bepaalde de
wet dat er niet tegen de belangen van de verzekeringsnemers in gehandeld mag worden.
Artikel 51 was gewijd aan het verstrekken van informatie aan de klant. In artikel 51.1 staat het
volgende: ‘Bij of krachtens algemene maatregel van bestuur worden regels gesteld met
betrekking tot aan het publiek te verstrekken informatie door verzekeraars’. Dit vormt een
belangrijke aanleiding voor het verder definiëren en vastleggen van de eisen die gesteld worden
aan verzekeraars met betrekking tot informatieverstrekking. De uitwerking van artikel 51 van de
Wtv is te vinden in de Regeling Informatieverstrekking Aan Verzekeringsnemers (RIAV)
ingevoerd in 1994 en gewijzigd in 1998. Het uitgangspunt van deze regeling is dat vóórdat de
koop tot stand komt de verzekeraars de klant voorziet van duidelijke informatie over bijvoor-
beeld het risico dat met het product samenhangt.
Ook het Verbond van Verzekeraars zat niet stil. In het kader van de zelfregulering trad begin
1997 een gedragscode in werking die beoogde consumenten goede voorlichting te geven over
de wijze waarop rendement en risico van beleggingen van invloed zijn op toekomstige
uitkeringen met betrekking tot levensverzekeringen waarbij de premie of koopsom wordt belegd.
Deze zogenaamde Code Rendement en Risico werd in 1998 volledig aangepast en in 2003 en
2006 gewijzigd. Dit initiatief vond in 2002 opvolging toen het Verbond van Verzekeraars de
Gedragscode Verzekeraars introduceerde gericht op de maatschappelijke verantwoordelijkheid
van verzekeraars, waarin werd gewezen op heldere voorlichting aan de consument en andere
afnemers over producten, voorwaarden en duur contractperiode.
Maar de behoefte aan meer en vooral duidelijke informatie bleef bestaan. In 2001 werd het
Besluit Financiële Bijsluiter (FB) goedgekeurd. Per 1 juli 2002 moest voor complexe financiële
producten een FB beschikbaar gesteld worden. Deze bijsluiter gaf informatie over een
beleggingsproduct voorafgaand aan de daadwerkelijke aankoop.
In januari 2006 werd de Wet financiële dienstverlening (Wfd) van kracht. Hierin werd bepaald
dat alle financiële dienstverleners een vergunning dienden te hebben. Hierdoor kon eenieder op
eenvoudige wijze achterhalen welke financieel dienstverleners onder toezicht stond of een
vergunning hadden.
In juli 2006 werd dit vervolgd door het opstellen van adviesregels voor aanbieders en
bemiddelaars. Financiële dienstverleners moesten bij impactvolle producten een klantprofiel
opstellen, een passend advies geven en de overwegingen van het advies aan kenbaar maken
aan de klant. De Wfd werd in een Algemene Maatregel van Bestuur verder uitgewerkt in de
Besluit financiële dienstverlening (Bfd) Het AFM werkte dit besluit verder uit in de nadere
regeling financiële dienstverlening (Nbfd).
33