HERMENEVS - Tresoar

om op zijn aanwezigheid opmerkzaam te maken. Hij doet er enkel het zwijgen aan
toe, wanneer hij het haar uit andermans oksels uittrekt en deze mensen in zijn plaats
laat gillen. Dan is er de venter met dranken, die vooral beschikt over een gamma
van kreten, de saucissenverkoper, de man met suikergebak en al de kelners uit de
taveernen, die hun waren aanprijzen, ieder met ’n typisch eigen geluid.”
Ook onze moderne djd is gevoelig voor het charme van de buiten en
het vrije, rustige, ontspannende leven aldaar. Toch blijft de stad als
een ware magneet de mensen naar zich toe halen. Zeer zeker omwille
van den brode, maar ook omwille van de geboden vrijheid en de
kansen tot culturele ontwikkeling 6 . Welke is de ideale houding tegenover
de gestelde keuze tussen stad en buiten? Allicht uit beide zijn
voordeel halen. Wie de microbe van de stad in zich opnam, kan zonder
haar niet leven. Ten bewijze volgende poëzie van de Vlaamse dichter
Johan Daisne:
La fermette . . .
De zondag buiten doorgebracht
bij vrienden in het groen verscholen.
De boomgaard stond in volle dracht;
reeds, in de moestuin, rijpe kolen.
De hemel was effen en ijl,
de stilte der natuur volkomen:
een verre koe slikte haar kwijl,
een vogel kreunde in de bomen.
En even stil was het in huis:
wat jonge verf en oude meubels:
en al de kamers even kuis –
de orde eens gepreekt door Goebbels.
Ik heb slechts één geluk gesmaakt:
het hart der vrienden en hun eten,
en mij toen haastig weggemaakt.
Ik ben op buiten niet gebeten
maar wel gebeten door de stad.
Het groen is schoon, maar ’t grijs der straten
krijgt mij altijd weer bij de klad.
Al is het leven hier ook blaten –
’k blaat mee, voel me niet zo verlaten . . .
239