HERMENEVS - Tresoar

Argolis
Hoe verder men Argolis binnenkomt, hoe meer bomen het veld
draagt, met bossen rode bloemen in de droge bedding van de bergstromen
en cipressen als schildwacht op de heuvels. El funesto cipres,
als de Spaanse dichters hem noemen. En hier is hij heel funest. Tussen
Nemea en Argos en Tiryns is het landschap mooi, maar erg triest en
onheilspellend. En ook het weidse groene vlagvertoon van de tabaksvelden
maakt het niet vrolijker, evenmin als de slingers die aan de
hoofdbalk van de povere huisjes zijn opgehangen ter herinnering aan
het laatste feest van de arbeid.
Dikwijls ziet men in de bewoonde streken grote rouwaffiches op de
muren met het portret van een overledene en lange opschriften, zelfs
van oude datum. Niemand durft zulke kennisgevingen te verwijderen,
totdat weer en wind ze langzamerhand hebben ontkleurd, vernietigd.
Dit lijkt op dat Siciliaanse gebruik van rouwpapieren bij de deuren
van huizen waar de dood is binnengegaan. En het toont, onder meer,
hoe volken die zich niet schamen voor de dood en ook niet vrezen
er de getuigenissen van voor ogen te houden, juist degene zijn die
hierop antwoorden met een groter kindertal en ten slotte minder
bereid zijn om te sterven.
Telkens streek er vlak langs de grond een kokende gloed, alsof de
boeren op de velden rondom de stoppels in brand hadden gestoken.
Door dicht samen te dringen in de schaduw van de bomen zorgden
de paarden ervoor hiervan volledig te profiteren, met een nauwgezetheid
die aan hun samenscholingen de eenheid gaf van een schilderkunstige
compositie. Bij de sloten stonden de schapen opeengehoopt,
op elkaar steunend, als blokken van oude vesringmuren.
Mycene ligt op een steil zadel tussen twee toppen. Zoals bijna steeds
in Griekenland, in de natuur en in de werken van de mens, zijn de
materiële afmetingen middelmatig van omvang, maar des te groter
is wat er van uitgaat. Men behoeft zich misschien geen tweehonderd
meter boven het dal te verheffen, of de plantengroei, geslonken tot
enkele struiken hier en daar, de scherpe spitsen van de rotsen en de
steile hellingen scheppen de illusie van een verlatenheid als in de Alpen.
Over de resten van de muren legde de zon een somber geflonker, alsof
hij op oud ijzer scheen. Dode grashalmen glansden als grijze haren en
knapten af onder de voet, terwijl de krekels opsprongen.
Ofschoon geheel Argolis er al onheilspellend uitziet, Mycene heeft
271