HERMENEVS - Tresoar

zelfs iets infemaals. Ik geef echter toe dat dit afgezaagde epitheta rijn,
zoals de lezer die alleen bij een uitverkoop te horen krijgt. Het zal dus
passen, dat ik uitvoeriger uitleg geef, want, hoewel het woord „infernaal”
een valse, gebarsten klank heeft - mijn levende indruk is gebleven
zoals ik heb gezegd en ik kan daar niets aan doen.
Misschien spelen, in geval van zo’n indruk, ook niet eens te veel
herinneringen aan lectuur van boeken een rol. Het is waar dat we ons
bevinden in de bakermat van gebeurtenissen, wier overlevering drieduizend
jaar heeft voortgeleefd en de letterkunde van alle landen verzadigd.
Maar, zo direct tenminste, rijzen er in Mycene geen dichters
in de geest op. En toen het mij is overkomen dat ik me enige uitdrukkingen
van Aeschylus herinnerde, was dat om hun bijna documentaire
aanschouwelijkheid, maar niet om er verbeelding en gevoel mee op
te wekken.
Mycene
Mycene is ante litteram. Het weet niet wat het heeft voortgebracht.
Het is als een ongeletterd mens die een droom vol symbolen heeft
gehad; hij zou die echter niet kunnen lezen of herkennen, wanneer die
hem op papier gezet wordt getoond. Geblokkeerd tursen de rotsen,
met de vormeloze necropolis aan zijn voet, ligt het daar met een natuurlijke
aanmatiging, een weergaloze hardheid, een helse onschuld.
De muren, de rots, de bastions hebben iets van een diep dal waar
brand is geblust, - iets als de overblijfselen van een gevloekt kasteel.
En ze hebben ook, te zelfder tijd, iets rustieks en huiselijks. Terwijl
ik die donkere, wat uitgezette stenen zag, dacht ik aan de vettige rook
van de branden en het bloed. Maar ik dacht ook, ik weet niet waarom,
aan het brood dat de boer meeneemt naar zijn werk, en hij legt het
op een berm neer, met een kan water, een mand ernaast.
Boven de poort van Mycene herhalen de leeuwen-zonder-kop 1 het
Kretenzische motief van wilde dieren op hun achterpoten rijzend
tegen de zuil, die zinnebeeldig het altaar voorstelt. En de gouden voorwerpen,
de zegelstenen, door Schliemann in de beroemde graven opgedolven,
tonen voortdurend gelijkenis met de gouden sieraden en
de zegelstenen van Mochlos, Isopatha en Knossos. Er staan dezelfde
hiëratische figuren op afgebeeld, soms met de kop van een wild dier,
dezelfde zeedieren, dezelfde priesteressen, die, gedrapeerd in hun rokken
met horizontale stroken, sterk uitstekende borsten tonen en riten
van de bossen vieren, dansend met geitebokken en leeuwen.
272