Politieke participatie en beleid.pdf - Prof. dr. AFA Korsten

1998 met een groot plan voor wgenaanleg in Nederland waarin bestaande
afspraken ond de A73 niet waren opgenomen. De minister was er niet van
op de hoogte of wendde dat voor. Protest uit Limburg. Nieuw overleg,
waarbij de provincie wijst op de afspraken, er een bod bijdoet (extra
miljoenen) en Venlo-Tegelen met de provincie proberen knelpunten
opgeheven te krijgen. En zo nog wat zaken. Dat werd geregeld, waarbij het
gewenste/beoogde jaar van realisatie desalniettemin waarschijnlijk niet
gehaald wordt. De verbreding van problematiek voorkwam gezichtsverlies
en maakte een win-wingevoel mogelijk. Deorganisaties in de provincie,
zoals de Kamers van Koophandel en de Werkgeversvereniging werden niet
meer met protest gehoord.
Provinciebestuurders opereren niet alleen, maar soms in het verband van het
Interprovinciaal Overleg (IPO). Het IPO werd vrij succesvol in de ogen van de
Provinciale Staten (NN, 260299). Sommige provincies hebben een eigen
lobbykantoor in Brussel.
De belangrijkste provinciale lobbyisten zijn de gedeputeerden en de
Commissarissen der Koning. De CdK’s spreken maandelijks met de minister van
Binnenlandse Zaken en zijn dus regulier in Den Haag. Vonhoff: ‘Alles wordt
voorbereid door ambtenaren, maar op een gegeven moment kom je zelf in de
baan’.
Scenario’s voor provincielobbies
Er bestaan verschillende scenario’s voor provincielobbies.
1 Soms wordt geprobeerd een minister naar de provincie te halen.
CdK Houben meldt dat zijn provincie de meest vergrijsde is. Na een bezoek
van premier Kok aan Noord-Brabant kwam er meer geld voor de
uitbreiding van verpleeg- en verzorgingstehuizen’.
2 Een tweede strategie is het bezoek van het gehele college van GS aan Den
Haag.
Zo’n bezoek werd door GS van Brabant afgelegd over de reconstructie van
het buitengebied als gevolg van de sanering van de varkenssector, een voor
Noord-Brabant majeur vraagstuk.
3 Lobby door het onderhouden van een goede persoonlijke relaties met Haagse
beleidsmakers. Netwerken opbouwen en onderhouden. Daarin moeten naast
ministers, kamerleden en ambtenaren een plaats hebben.
De gewiekste CdK brengt niet lleen kennis in maar beschikt in Den Haag
over kennissen. Terlouw: ‘In mijn tijd als commissaris kende ik elke hoge
ambtenaar en ook nu nog krijg ik elke minister zo aan de telefoon. Dat helpt
natuurlijk’ (NRC, 230299). Die regel geldt niet alleen voor CdK’s maar ook
voor gedeputeerden en voor hoge ambtenaren.
119