een gerandomiseerde studie - World Federation of Music Therapy

gebruikelijke patiëntengroep. Hiermee blijft de klinische validiteit van het onderzoek
gewaarborgd.
Bepaalde stoornissen, zoals de schizotype stoornis, de schizoaffectieve stoornis en sommige
drugsgeïnduceerde stoornissen hebben over het algemeen geen negatieve symptomen.
Daarom zal bij de analyse van de negatieve symptomen (zie paragraaf 3.2.1.) een sensitivity-
analysis worden uitgevoerd waarbij alleen de primair schizofrene patiënten bij de analyse
worden betrokken (zie paragraaf 5.2.1).
2.2. Determinanten
Het is nog erg onduidelijk wat de determinanten van het ontstaan en beloop van schizofrenie
zijn. Uit tweelingstudies blijkt dat de genetische predispositie (aanleg) een belangrijke rol
speelt. Het is alleen niet mogelijk de ziekte helemaal hierdoor te verklaren. Neuro-
anatomische afwijkingen van de hersenen (ventrikelvergroting), neurobiochemische
(dopamine- en glutamate-hypothese) en psycho-sociale factoren (primaire en secundaire
stress) hebben ook een bijdrage aan het ontstaan van schizofrenie. Naarmate schizofrenie
echter strikter wordt gedefinieerd, lijken de erfelijke factoren minder belangrijk te worden en
de exogene factoren (buiten het lichaam gelegen) belangrijker (Hoek & Kahn, 1995).
Voorbeelden van exogene factoren waaraan gedacht wordt, zijn complicaties rond de
zwangerschap en geboorte (bijvoorbeeld ten gevolge van virusinfecties, zuurstofgebrek,
ondervoeding), schedeltrauma, infecties op latere leeftijd en druggebruik (Maas & Jansen,
2000). De determinanten bieden vooralsnog geen duidelijke aanknopingspunten voor primaire
preventie.
Volgens de psychoanalytische zienswijze van Mahler, Pine, en Bergman (1990) ontstaan
basale stoornissen zoals schizofrenie in de vroege kindertijd. Hun objectrelatietheorie gaat
over hoe het kind de relatie met zijn directe omgeving beleeft. Mahler et al. veronderstellen
dat de ontwikkeling van het kind begint met een fase waarin het volledig in zijn eigen wereld
leeft. Daarop volgt een fase waarin het kind versmelt met zijn moeder (symbiose) en
geleidelijk ontdekt dat het verschilt van de moeder. Dit losraken van de moeder wordt door
het kind enerzijds als bevrijdend beleefd en anderzijds als bedreigend. Daarom zijn er fasen
waarin het kind zich meer losmaakt van de moeder, en fasen waarin het zich meer vastklampt
aan haar. Via een proces van identificatie met de ander leidt dit uiteindelijk naar de
ontwikkeling van een eigen identiteit. Volgens deze theorie ontstaan stoornissen wanneer de
symbiose en de individuatie te snel of te langzaam verloopt en daardoor niet in evenwicht
17