een gerandomiseerde studie - World Federation of Music Therapy

vulden daartoe een vragenlijst in. Bij de zelfinschatting bleek dat bij patiënten die
muziektherapie hadden gevolgd significante verbeteringen optraden ten opzichte van de
patiënten die geen muziektherapie hadden gehad. Bij de observatie door de verpleegkundigen
leverde de vergelijking tussen patiënten die wel of niet muziektherapie hadden gevolgd geen
eenduidige verschillen op. Er verandert dus blijkbaar iets bij de muziektherapie-patiënten in
hun eigen beleving van het contact met anderen. Zij hebben het gevoel soepeler om te gaan
met anderen, meer invloed te hebben op anderen en meer gewaardeerd te worden door
anderen. De objectieve omgeving neemt deze verbetering blijkbaar (nog?) niet waar.
Hiernaast is het voor verpleegkundigen waarschijnlijk gemakkelijker waarneembare negatieve
symptomen op te merken en vervolgens te scoren op een vragenlijst dan psychische behoeften
of neigingen te registreren zoals bij deze vragenlijst betreffende de psychosociale oriëntatie en
hun psychosociale gedragingen. In de Aziatische studies werd voor het meten van de
psychosociale oriëntatie andere meetinstrumenten gebruikt dan bij het huidige onderzoek. Bij
Tang et al. (1994) werd de DAS gebruikt, bij Yang et al. (1988) de PSE en de SDSI en bij
Hayashi et al. (2002) de QLS en de subjectieve muzikale ervaringen. De ervaringen van deze
studies konden door het huidige onderzoek worden bevestigd.
Een derde variabele waarop de twee groepen vergeleken werden was de kwaliteit van
het leven. De patiënten vulden hier zelf een vragenlijst over in. Voor deze variabele bleek dat
er geen verschillen tussen de groepen gevonden werden. Het is niet eenduidig waaraan dit
ligt. Het is mogelijk dat het instrument bij deze doelgroep meer een persoonlijkheidstrek meet
dan een toestandsbeeld en daardoor minder gevoelig is voor behandeling. Een andere
mogelijkheid is dat door de matige betrouwbaarheid van het instrument de gegevens niet
nauwkeurig genoeg werden waargenomen. In ieder geval is te zeggen dat muziektherapie
geen invloed heeft op deze schalen.
De kwaliteit van leven werd door Hayashi et al. (2002) gemeten met de QLS. In zijn
onderzoek zijn er significante effecten gevonden door de muziektherapie op de kwaliteit van
leven. In Nederland is het vooral Hutschemaekers, die onder andere in een lezing (2003)
beweert dat de muziektherapeut zich vooral zou moeten richten op verbeteren van de
levenskwaliteit in plaats van symptoomvermindering. De gegevens van dit onderzoek wijken
af van de bevindingen van Hayashi et al. (2002). Ook de stelling van Hutschemaekers (2003)
kan door dit onderzoek niet worden bevestigd. Wellicht moet bij een vervolgonderzoek een
ander meetinstrument met minder items en een hogere betrouwbaarheid worden gebruikt.
Patiënten die hadden deelgenomen aan de muziektherapie vulden ook een vragenlijst
in over hun beleving van deze therapie. Uit de scores van deze procesdata blijkt dat de
57