een gerandomiseerde studie - World Federation of Music Therapy

experimentele en de controlegroep zullen door deze mogelijke meetfout niet groter of kleiner
worden.
Voor het onderzoek was het belangrijk zowel naar de patiëntengroep toe als ook naar de
verpleegkundigen toe het doel van het onderzoek geheim te houden. Hierdoor werd het soms
moeilijk de afsluitingvragenlijst van de muziektherapie in te laten vullen. Omdat de
onderzoeker vaak ook de muziektherapeut was, zouden sommige patiënten hierdoor wellicht
een samenhang tussen de verschillende vragenlijsten kunnen ontdekken, wat niet de bedoeling
zou zijn geweest. Omdat de afsluitingvragenlijst van de muziektherapie in de laatste
muziektherapie-sessie van deze patiënt werd ingevuld, was bij sommige patiënten de
postmeting van de psychologische vragenlijsten in een andere week ingevuld dan de
afsluitingvragenlijst van de muziektherapie. Mede door de onduidelijkheid wanneer de laatste
sessie plaatsvindt, is het invullen van deze vragenlijst maar bij 38% van de experimentele
groep gelukt. Door het kleine aantal respondenten is de generaliseerbaarheid van de gegevens
uit dit meetinstrument wellicht niet voorbehouden. Anders dan bij de andere vragenlijsten zijn
de gegevens van de afsluitingvragenlijst van de muziektherapie vooral te interpreteren als
procesdata die informatie geven over hoe de patiënten de muziektherapie hebben beleefd.
6.3. Beschouwing van het onderzoek
In de huidige muziektherapieliteratuur bestaat een grote hoeveelheid onderzoek gericht op
schizofrenie. Verreweg de meeste van deze studies zijn kwalitatief en geven informatie over
het verloop en de dimensies van de therapie. Kwalitatieve studies zijn wellicht niet altijd te
generaliseren naar andere patiënten met dezelfde diagnose en met hetzelfde therapiedoel
(Alexander, 1996). Veel muziektherapeuten zijn echter niet zo bezig met onderzoek. Bunt en
Pavlicevic (2001) geven aan dat er een wanverhouding is tussen de klinische praktijk en
wetenschappelijke feiten. Ook Aldridge (1999, pp. 36) meent dat muziektherapie dringend
onderzocht dient te worden. Aan de andere kant beschrijft Hintze (1991) in zijn studie de
ervaringen van in de psychiatrie werkende muziektherapeuten. Hij twijfelt aan het nut van
effectonderzoek. Volgens hem zijn de omstandigheden in de psychiatrie te ingewikkeld voor
gecontroleerde kwantitatieve onderzoeken. Zo wordt bijvoorbeeld gemeenschappelijk met
anderen behandeld, er ontbreekt vaak een indicatie en er is een mogelijkheid van spontane
remissie.
65