Eigentijds rapport - Faculteit Geowetenschappen - Universiteit Utrecht

I
IJssel km 879.6 - 880.0
441500
F
H
IJssel km 879.2 - 879.6
IJssel km 878.8 - 879.2
RD-Y (m)
440500
Nederrijn km 879.6 - 880.0
Nederrijn km 879.2 - 879.6
Nederrijn km 878.8 - 879.2
E
D
G
B
Pan. Kan. km 877.9 - 878.3
Pan. Kan. km 877.5 - 877.9
439500
192000 192500 193000 193500 194000 194500 195000
RD-X (m)
A
Figuur 12
Trajectindeling van de multibeambestanden. Traject I is in de analyse van de 2002-metingen
niet apart onderscheiden. De data direct rond het splitsingspunt zijn buiten beschouwing gelaten
Ten derde moest besloten worden hoe de eerste en tweede duinlaag die door DT2D berekend
zijn, geïnterpreteerd zouden worden. Op grond §3.1.5 zou men verwachten dat de eerste duinlaag
de duinen met een lengte van circa 6 meter bevatte en de tweede duinlaag de grote
beddingvormen met een lengte 100 meter. Dit was echter niet altijd het geval. Soms bevatte de
eerste duinlaag kleine beddingvormpjes (max. 2.5 meter lang) die over de 6 meter lange duinen
voortbewogen. In deze gevallen kwamen de 6 meter lange duinen terecht in de tweede duinlaag.
In een aantal gevallen bleek dat de gesuperponeerde, kleine beddingvormpjes slechts bestonden
uit drie datapunten (twee troggen en een top). Dit waren geen echte beddingvormen, maar
‘ruisvormen’: schijnbare beddingvormpjes ten gevolge van stochastische meetfouten (ruis) in de
multibeamdata. Vooral aan het begin en eind van de afvoergolven was de ruis (circa 2 cm) relatief
groot ten opzichte van de duinhoogte en heeft DT2D de ruis plaatselijk als aparte beddingvormen
geïdentificeerd (fig. 13 en Frings 2002). Als de eerste duinlaag vooral bestond uit dergelijke
ruisvormen, dan waren de 6 meter lange duinen vooral aanwezig in de tweede duinlaag. De 100
meter lange beddingvormen zijn dan in het geheel niet geïdentificeerd. Ook als er geen
ruisvormpjes voorkwamen, is de kans klein dat de 100 meter lange beddingvormen goed
gedetermineerd zijn. Een riviertrajectlengte van 400 meter was namelijk veel te klein was om deze
100 meter lange bodemvormen te kunnen
identificeren. Daarom is besloten de 100 meter lange
beddingvormen in deze studie niet nader te
onderzoeken.
De meest belangrijke beslissing die genomen
moest worden, schuilde in de verwijdering van de
beddingvormen waarvan DT2D de karakteristieken
niet juist bepaald heeft. In de volgende paragraaf
wordt hier nader op ingegaan.
Figuur 13
Het ontstaan van kleine,
onjuiste beddingvormen
als gevolg van ruis.
10