Vlaams Actieplan Armoedebestrijding 2005 - Home - Vlaanderen.be

Ook om praktische redenen kan het welzijnsaanbod ontoereikend zijn. Een gebrekaan middelen en personeel kan ervoor zorgen dat cliëntendossiers snel moetenworden afgehandeld en dat de hulpverlener bijvoorbeeld niet tot een doorgedreventrajectbegeleiding van de cliënt komt. Onder druk van wachtlijsten komt zelfs ‘afroming’voor: de probleemsituaties waarbij de hulpverlener op korte termijn positieve resultatenverwacht, krijgen soms voorrang. Dat fenomeen doet zich ook voor bij diensten voorarbeidsmarktbemiddeling: de gemakkelijkst plaatsbare werkzoekenden krijgen voorrang.Struyven (2004) stelt dat dergelijke fenomenen indruisen tegen de principes van socialerechtvaardigheid en gelijke behandeling.In de armoedebestrijding en de behandeling van hulpvragen van rechthebbenden zijn ergrote verschillen tussen verschillende diensten en gemeenten. Meer regionale samenwerkingen netwerking tussen de verschillende welzijnsorganisaties, -diensten en -hulpverleners kanaangewezen zijn.In een vervolgonderzoek stelden Nicaise e.a. (2004) vast dat ook in ons land een groot aantalhuishoudens een inkomen heeft onder het gewaarborgd minimum. Tussen 1993 en 1997ging het jaarlijks om 4,2 % van de Belgische bevolking. Een van de verklaringen voor dieonderbescherming is dat mensen geen beroep doen op de bestaande dienstverlening, omdatze het systeem niet kennen of omdat ze niet weten hoe ze er aanspraak op kunnen maken.De onderzoekers waarschuwen voor het gevaar op meer uitsluiting als een activeringsbeleid(bij ocmw of Vlaamse Dienst voor Arbeidsbemiddeling - vdab) onvoldoende waakt overde kwaliteit van de geboden integratietrajecten. Een ‘jacht op cijfers’ kan volgens henuitmonden in een heksenjacht, minderwaardige jobs, een nieuw sanctiemechanisme en eenverdere marginalisering van de armsten.3 GezinHet gezin in al haar vormen is een belangrijk instituut in onze samenleving. Hetis ook het punt waar uitsluitingsproblematieken samenkomen en waar men metarmoede moet omgaan.34Plaatsing laatste redmiddel. Het gezinsleven neemt in het bestaan van veel armen eenzeer centrale plaats in. Het ultieme levensdoel is vaak om voor de kinderen te zorgen enhun een betere toekomst te geven. Bij generatiearmen leeft het ideaal van het traditionelerollenpatroon nog sterk: zorgen voor een inkomen is de voornaamste taak voor de man en devrouw neemt de zorg voor het gezin op zich. Een officiële plaatsing van hun kinderen is voorveel vrouwen daarom niet alleen een zware emotionele klap. Ze zien de plaatsing vaak ook alsde mislukking van hun rol als huisvrouw of moeder: vaak de enige rol waarop zij zich kunnenberoepen (Vranken en Steenssens, 1996).Problemen binnen het gezin maar ook huisvestingsproblemen geven nog steeds rechtstreeksaanleiding tot het plaatsen van kinderen. De auteurs van het Algemeen verslag over deArmoede (ava, 1994) pleitten destijds voor een erkenning van de gezinseenheid als hefboom