Vlaams Actieplan Armoedebestrijding 2005 - Home - Vlaanderen.be

voor armoedebestrijding – terwijl een gezin dat in armoede leeft vaak beschouwd wordtals een hindernis voor de toekomst van de kinderen – en voor een beter beleid voor steunaan gezinnen. Het plaatsen van kinderen mag alleen als ultieme en tijdelijke oplossingworden gehanteerd. De aandacht die de voorbije jaren naar positieve vormen vanopvoedingsondersteuning gaat, is daarom hoopgevend.Dienstverlening moet toegankelijker. Volgens Bouverne-De Bie (2004) betekent debekrachtiging van het Internationaal Verdrag van de Rechten van het Kind dat de overheideen verplichting tot opvoedingsondersteuning op zich neemt die zich richt op de individueleontplooiingsmogelijkheden van ouders én kinderen. Heel wat dienstverlening waardoorsnee gezinnen vandaag een beroep op doen, is weinig toegankelijk voor arme gezinnen.Vanuit de arme gezinnen zelf speelt de angst om controle over de opvoeding te verliezeneen belangrijke rol. Anderzijds is ook het aanbod voor opvoedingsondersteuning nogonvoldoende bereikbaar, beschikbaar, betaalbaar en begrijpbaar voor arme gezinnen. Eendemocratischer kinderopvangbeleid kan voor arme gezinnen, wegens hun vaak beperktesociale (opvang)netwerken, een belangrijke ondersteuning zijn.Oplossingen voor dit probleem moeten vertrekken vanuit de specifieke levensomstandighedenvan arme gezinnen en moeten rekening houden met de moeilijkheden die ze op anderelevensdomeinen hebben. Op het Vooruitgangs- en toekomstcongres Armoede (2004) haaldemen onder meer aan dat de informatie en communicatie voldoende duidelijk moet zijn, dattips (financieel) haalbaar moeten zijn en dat ouders erkend moeten worden als evenwaardigepartners.Ook in de discussienota rond het gezin naar aanleiding van tien jaar Algemeen Verslagover de Armoede komt deze problematiek aan bod (Centrum voor gelijkheid van kansenen voor racismebestrijding, cgkr, 2005). Vaak doen ouders geen aanvraag bij dergelijkediensten omdat ze vermoeden dat ze niet aan de voorwaarden voldoen. De openingsurenzijn ook onvoldoende flexibel en er is de angst om beschouwd te worden als ‘een slechteouder’. Buurtacties die arme gezinnen helpen om weer greep te krijgen op hun situatie(steungezinnen, gezinsvakanties, ouderpraatgroepen), blijken mooie initiatieven die minderangst lijken in te boezemen dan de veeleer ‘officiële’ tussenkomsten van overheidsinstanties.Daklozenopvang stijgt. Een belangwekkend fenomeen is de verontrustende stijging van hetaantal ouders met kinderen die aankloppen bij opvanghuizen voor daklozen. De bestaandeopvangstructuren blijken vandaag onvoldoende gewapend tegen die ontwikkeling (cgkr,2005).35