rapport - Vijfeeuwenmigratie.nl

Nederland voor de repatriëring verantwoordelijk was en dus moest zorgen dat derepatrianten een plaats in de Nederlandse samenleving zouden krijgen.Voor het verkrijgen van directe inlichtingen omtrent wat hen in Nederland te wachtenzou staan, administratieve procedures en financiële voorzieningen, maakte men meestalgebruik van informele kanalen en van correspondentie met reeds gerepatrieerde familieledenen vrienden. De officiële voorlichting wantrouwde men. Met officiële personenen bureaucratische instanties wilde men zo min mogelijk te maken hebben. De Nederlandseregering, de overheid, had, zo meende men, zoveel gezegd en beloofd dat nietwas nagekomen of onjuist was gebleken, en probeerde - na 1950 - zo duidelijk derepatriëring, speciaal van de Indo-Europeanen, in te dammen, dat ieder zijn eigen wegpoogde te gaan zoveel als doenlijk was.De reis ten slotte, aan boord van geregelde lijnschepen of van charterschepen, betekendeeen soort dood tij.79 Het oude milieu was weggevallen, het nieuwe was nog onbekend.Men voer en wachtte af. De oude rollen konden niet meer vertolkt worden,het oude referentiekader voldeed niet meer, maar men had nog geen ander. Nieuweoriënteringspunten ontbraken vooralsnog. Zowel het zelfbeeld als het toekomstperspectiefwaren diffuus.Met de aan boord aanwezige contactambtenaar had men weinig contact. Hij wasimmers een ambtenaar. Als inlichtingenbron zag men hem nauwelijks. 80 Verder verstrektede contactambtenaar de boordgelden en verzorgde hij de eerste kledinguitrustingvan de repatrianten. Door het laten invullen van enquêteformulieren verzameldehij de gegevens, die voor de hulpverlening in Nederland van belang waren, vooral voorde huisvesting. In latere jaren verbeterde de voorlichting die de geformeerde boordteamsaan de repatrianten verschaften.Ná 1955 reisde eveneens een maatschappelijk werkster van het C.C.K.P. mee. Zo nodig,waren er artsen en andere hulpkrachten aan boord.7.4. Maatregelen van de overheidDe overheid achtte haar taak in hoofdzaak in het materiële vlak te liggen. Het particuliereen kerkelijke initiatief diende zich bezig te houden met de maatschappelijkebegeleiding en de geestelijke verzorging. Daarvoor was een overkoepelende organisatie,het C.C.K.P. geschapen.Zo ontving wie niet in staat was de overtocht naar Nederland zelf te betalen, van hetRijk een renteloos voorschot. Terugbetaling naar financiële draagkracht van de betrokkenen.In Nederland aangekomen werden de gerepatrieerden die niet over huisvesting beschiktenin zg. contract pensions ondergebracht, betaald door de overheid. In welkpension en in welk deel van het land men belandde, was aan de hand van de aan boordingevulde enquêteformulieren door het ministerie bepaald. Wie over voldoende geldmiddelenbeschikte moest in de kosten van huisvesting en voeding bijdragen, volgensbepaalde regelingen.75