rapport - Vijfeeuwenmigratie.nl

De meerderheidspartij, de ontvangende samenleving, ziet echter haar normen absolutegeldigheid krijgen, speciaal de maximumnorm.'In de beleidsvoering van de meerderheidspartij t.a.v. de andere partij gaat deze normsterk doorklinken en ook in de discussies die deze beleidsvoering in de regel begeleidenkan dit normatieve oordeel met de waardigheid van een «wetenschappelijk» inzichtbekleed worden.In wezen is bijvoorbeeld de meeste Z.g. «positieve voorlichting» aan immigranten nietmeer dan een propageren van de meerderheidsnormen.Daarnaast kan zich de omstandigheid voordoen dat de minderheidsgroep deze suprematievan de meerderheidsnormen geheel of gedeeltelijk gaat aanvaarden en deze inzijn eigen normenstelsel m.b.t. de aanpassing gaat integreren.De wijze waarop de minderheidspartij zich tot deze meerderheidsnormen gaat verhouden,is een van de belangrijkste op het aanpassingsproces invloed hebbende variabelen'.B4De aanpassingsnormen worden evenwel gehanteerd op verschillende niveaus en wordengeconcretiseerd in een veelheid van contacten en relaties. Zo kan van één algemenenorm nauwelijks gesproken worden. Wèl van een globale norm in zoverre er weinig ofgeen contacten zijn tussen de immigranten en de ontvangende meerderheidsgroep.De groepen die het beleid ten opzichte van de immigranten moeten bepalen en dieover dirigerende bevoegdheden en sanctiemogelijkheden beschikken, kunnen daarentegenbijzondere normen aanleggen, hoewel de immigranten op dat niveau doorgaansook hun normen en verwachtingen mogen formuleren.Tot 1950 bleken, in de sfeer van het beleid, weinig gedachten te zijn ontwikkeld over deintegratie der toen reeds gerepatrieerde groepen. Na 1950 werd het oordeel bepaalddoor een aantal positieve dan wel negatieve utiliteits- en zedelijke overwegingen. Vande onhoudbaarheid van de situatie in Indonesië voor de meeste Nederlanders raaktemen maar langzaam overtuigd, terwijl men een vage vrees koesterde voor de toenemingvan het aantal sociaal zwakke gezinnen.'De op het eerste gezicht wonderlijke tegenstelling tussen de in Nederland gedemonstreerdebewogenheid over «chaotische» toestanden in Indonesië, over het «ten dodeopgeschreven » welvaartspeil aldaar, over het afglijden naar «een baaierd van terreur,moord en brandstichting» in de jaren 1945 en 1949 enerzijds, en het niet aanvaardenvan de «onhoudbaarheid» van de toestand in Indonesië in de jaren daarna anderzijds,kan alleen verklaard worden met een verwijzing naar de gevoelens van bedreigdheiddoor de aanwezigheid van een groot aantal ('ontheemden» binnen de landsgrenzen ende ongeneigdheid om hiervoor als staatkundige groep en als collectivum de verantwoordelijkheidte aanvaarden'. B5In dit licht moeten de aan de gerepatrieerden gestelde eisen worden gezien: zij zullenzich in de Nederlandse omstandigheden moeten schikken, zij moeten zich een wegbanen, zij mogen geen moeilijkheden veroorzaken.78