Buiten de Orde 2015 #3

de democratie, het republikeinse pact en de
overweldigende grootheid van Frankrijk. Het
is zelfs mogelijk geweest dat de koloniale
oorlogsmisdadiger Netanyahu op de eerste
rij van de demonstranten opdook, zogenaamd
gekomen om de vrijheid van meningsuiting
en de burgerlijke vrede te vieren.
‘Vrijheid van meningsuiting’? Kom nou!
Ging de demonstratie daarover? Nee, juist
over het tegenovergestelde: te midden van
de zee van de Tricolore bevestigde zij ten
eerste dat Frans-zijn allereerst betekent dat
iedereen onder hoede van de staat dezelfde
mening heeft. Het was al die dagen
praktisch onmogelijk om over wat er gebeurd
was iets anders tot uitdrukking te
brengen dan het bezingen van onze vrijheden
en onze republiek, het vervloeken van
ons identiteitsbederf door jonge moslimproletariërs
en die afschuwelijk gesluierde
meisjes; en zich manhaftig voor te
bereiden op de ‘oorlog tegen terrorisme’. We
hebben zelfs de volgende slogan gehoord,
bewonderenswaardig in zijn vrije meningsuiting:
‘We zijn allemaal politieagenten!’
Hoe durft men overigens tegenwoordig over
de ‘vrijheid van meningsuiting’ te spreken
in een land waar, met heel weinig uitzonderingen,
de totaliteit van de pers- en televisieorganen
in handen is van grote
industriële en/of financiële privaatgroepen?
Ons ‘republikeinse pact’ moet wel erg flexibel
en aangepast zijn als we moeten veronderstellen
dat deze grote groepen zoals
Bouygues, Lagardère, Niel en alle andere
bereid zijn hun private belangen op te offeren
op het altaar van de democratie en de
vrijheid van meningsuiting!
In werkelijkheid is het heel natuurlijk dat de
wet van ons land die van de eenheidsgedachte
is en van de angstvallige onderwerping.
Bestaat tegenwoordig de vrijheid in
het algemeen, inclusief de vrijheid van denken,
van meningsuiting, van handelen, van
het leven zelf, eruit dat we allemaal de politie
gaan helpen bij een klopjacht op een paar
dozijn fascistische rovers; met het universeel
verklikken van verdachte types met
hun baarden en sluiers; en met de voortdurende
verdachtmaking van de sombere
‘banlieue-steden’ erfgenamen van de faubourgs
waar vroeger de communards werden
afgeslacht? Of is het wel de centrale taak van
de emancipatie, van de publieke vrijheid,
om samen te handelen met zoveel mogelijk
jonge proletariërs van die banlieues en met
zoveel mogelijk van deze al dan niet gesluierden
binnen het kader van een nieuwe
politiek, die met geen enkele identiteit te
maken heeft (‘de proletariers hebben geen
vaderland’) en die de egalitaire leefwereld
voorbereidt waarin de mensheid eindelijk
zijn eigen lot in handen neemt? Een politiek
die er rationeel op gericht is dat onze
Stadhuis van St. Denis
werkelijk meedogenloze meesters, de rijke
heersers over ons lot, eindelijk de laan uit
worden gestuurd?
De wet van ons land is die van
de eenheidsgedachte en van de
angstvallige onderwerping
In Frankrijk is er lange tijd sprake geweest
van twee soorten demonstraties: met de rode
vlag en met de driekleurige vlag. Geloof
mij, ook om kleine identitaire en moorddadige
fascistische bendes te vernietigen, of
die nu zich beroepen op sektarische vormen
van de islamitische godsdienst, op de Franse
nationale identiteit of op de superioriteit
van het Westen, leiden niet de driekleuren
die door onze bazen worden besteld en gebruikt
tot goede resultaten. Juist de andere,
de rode moeten we weer laten terugkomen…
door Alain Badiou
Een verkorte versie van dit stuk werd oorspronkelijk
in het Frans uitgegeven in Le
Monde 27 januari: http://www.lemonde.fr/idees/article/2015/01/27/le-rouge-et-letricolore_4564083_3232.html.
Diegenen die
de onverkorte versie van het Franse
origineel willen raadplegen kunnen die vinden
op http://www.blogs.mediapart.fr/blog/jean-pierre-anselme/290115/le-r
ouge-et-le-tricolore. Het is interessant om
op te merken wat Le Monde heeft verkozen
weg te laten’ (Broder in de Engelse versie:
http://www.versobooks.com/blogs/1833-thered-flag-and-the-tricolore-by-alain-badiou).
‘Om de waarheid te spreken drukt de wet
over de hoofddoek slechts één ding uit:
angst. Westerse mensen in het algemeen
en met name Fransen zijn een stelletje
huiverende lafaards. Waar zijn ze bang
voor? Voor de barbaren, zoals gewoonlijk.
Zowel de barbaren thuis, de ‘voorstedelijke
jeugd’ als in het buitenland,
de ‘islamitische terroristen’. Waarom
zijn ze bang? Omdat ze schuldig zijn,
maar beweren onschuldig te zijn.
Schuldig aan het vanaf de jaren tachtig
afzien en afweren van elke emancipatoire
politiek, van elke revolutionaire
vorm van redeneren, van elke uitspraak
voor iets anders dan dat wat er is.
Schuldig aan het zich vastklampen aan
hun naargeestige voorrechten. Schuldig
aan het niets anders zijn dan groot geworden
kinderen die spelen met hun
vele aankopen. […]
Maar vooral zijn Westerse mensen in het
algemeen en Fransen in het bijzonder
bang voor de dood. Ze kunnen het zich
niet eens meer voorstellen dat een idee
het waard is om risico’s voor te lopen.
‘Nul doden’ is hun belangrijkste verlangen.
Goed, ze zien miljoenen mensen
over de hele wereld die geen reden
hebben om bang te zijn voor de dood.
Onder hen overlijden er velen bijna dagelijks
voor een idee. Voor de ‘geciviliseerden’
is dat een bron van intense
terreur’.
Alain Badiou, ‘De wet betreffende de
islamitische hoofddoek’, fragment uit
Polemics (Londen: Verso 2006). Eerste uitgave
2006, origineel gepubliceerd 2003-04.
2015 - 3 23