Buiten de Orde 2015 #3

Wanneer blaast het volk de grenzen tussen
Turkije en Koerdistan op?
Op 7 juni vonden dit jaar in Turkije de
parlementsverkiezingen plaats. Hieraan
deed de radicale democratische partij
HDP mee, een combinatie van de voormalige
PKK en plaatselijke organisaties, deels voortgekomen
uit het Taksim-verzet in Istanbul.
Doel van de partij was een breed volksverzet
tegen het bestaande stelsel en verandering
van de maatschappij. De anarchistische beweging
DAF had zich niet tegen deze actie verzet,
want niet alleen de parlementaire macht
was inzet. Om dit te begrijpen moeten we iets
dieper ingaan op de democratiseringsbeweging,
die ook in Turkije in gang was gezet.
De communalistische revolutie in
Turkije
In de drie vorige nummers van Buiten de Orde
is uitvoerig ingegaan op de democratische
revolutie van Rojava, waarin duidelijk libertaire
tendensen werden gepropageerd en
mogelijk ook waargemaakt als basis voor een
nieuwe samenleving. Over de kansen daarvoor
bestaat uitvoerige discussie. Dat is ook
het geval in Turkije, waar de Koerdische beweging
eveneens een revolutionaire organisatie
probeert op te zetten. In de Koerdische
regio’s, met name in Amed (Diyarbakır), maar
ook aan de grens met Syrië, is een alternatieve
communale samenleving in opbouw, maar
in bepaald moeilijkere omstandigheden.
Vanaf 2004, en zeker in 2011 ontwikkelt zich
binnen het Koerdische gebied van Turkije
een soort dubbele macht, dat zich voorlopig
naast het staatssysteem opstelt. Die macht
is aan beperkingen gebonden, want het is
een verzetsorganisatie. Weliswaar een verzetsorganisatie
die van onderaf de toekomstige
maatschappij organiseert, maar
waarbij de wapens zwijgen. Bewust. Want
voor het sein voor de verdediging van deze
situatie tegen de Turkse staat met wapens
bestaat een commando, en dat kan slechts
van Öcalan komen. Vanuit zijn gevangenis
heeft hij een staakt-het-vuren afgeroepen en
is hij onderhandelingen begonnen met de
Turkse regering over de positie van Koerdistan.
De Turkse regering, met name de AKpartij,
heeft formeel deze positie aanvaard,
maar in dit stuk zal blijken dat het dit bestand
langs allerlei wegen probeert te saboteren.
Hier zij voorlopig opgemerkt dat de
Gülen-sekte, een islamitische minderheidsbeweging,
verwant aan het AK-gedachtegoed
maar zelfstandig opererend, predikt
dat bepaalde etnische minderheden als
Koerden en Armeniërs van nature geen ware
gelovigen in Allah kunnen zijn.
De beweging is in principe parlementair,
met Öcalan dus als virtuele leider. In 2009
had Erdogan een Koerdische democratische
partij toegelaten tot de verkiezingen,
die eveneens de tien procent haalde en leden
in het parlement kreeg. Ook kwamen
er in diverse Oost-Turkse steden, met name
Amed (Diyarbakır) Koerdische burgemeesters
en raden. Het – toen nog kemalistische
– constitutionele hof verklaarde hun keuze
onwettig en de burgemeester van Diyarbakır,
Demirta , werd gearresteerd. Die
had namelijk toegelaten dat er op zijn kantoor
niet alleen in het Turks, maar ook in
het Koerdisch, Armeens, Assyrisch en andere
talen zou worden gecorrespondeerd.
Bovendien liet hij bewegingen van ‘democratische
autonomie’ toe, dus wijkraden
die te vergelijken waren met het communalistische
systeem van de TEV-DEM in
Rojava. Voor dit ‘hoogverraad’ of ‘steun aan
de terroristische PKK’ heeft Demirta 262
jaar gevangenisstraf aan zijn broek. En de
richtlijnen van het hof zijn nu ook die van
de AK-partij, die daarmee het spoor van het
kemalistische leidersbeginsel volgt.
De organisatie van de ‘democratische
autonomie’ in Turks
Koerdistan is sedertdien een
zaak van burgerlijke ongehoorzaamheid
De organisatie van de ‘democratische autonomie’
in Turks Koerdistan is sedertdien
een zaak van burgerlijke ongehoorzaamheid.
En naarmate Erdogan zich van
‘democraat’ heeft ontwikkeld tot een dictator
neemt ook de vrijheid van de milities
toe om naar believen een Turkstalige Kulturkampf
te voeren, waarbij elke vorm van
meningsuiting binnen Koerdistan als
‘steun aan terreur’ wordt aangemerkt. Per-
26
Buiten de Orde