Buiten de Orde 2015 #3

32
Is antipartijcommunisme een
vorm van kolonialisme?
Verwikkelingen rond het Koerdische debat
In het eerste nummer van deze jaargang
heeft Buiten de Orde een themanummer
aan Rojava gewijd waarin verschillende
standpunten over steun en solidariteit
zijn weergegeven. Daarin stond de vraag
centraal in hoeverre er perspectieven zijn
voor de anarchie. Daarop is toen geen definitief
antwoord gegeven. Feitelijk is dat
onmogelijk.
Tijdens de afgelopen Pinksterlanddagen in
Appelscha is er op zondag een kleine workshop
geweest, georganiseerd door een groep
kameraden uit Bremen, die aan de hand van
inlichtingen die wij uit Koerdistan hadden
een vorm van ‘kritische solidariteit’ wilden
formuleren. We kwamen tot de conclusie dat
dit niet mogelijk was zonder die situatie ter
plaatse te kennen of een oordeel te hebben
over de betrouwbaarheid van de beschrijvingen
van de praktijk. Zij hadden geprobeerd
via Koerden in de diaspora contact op te
nemen. De meeste PKK-aanhangers in het
buitenland blijken echter sterkere banden te
hebben met de communistische partijen dan
met Rojava. De beste manier is dan toch de
verslaglegging van persoonlijke reizigers via
de DAF of het Koerdisch Anarchistisch Platform
en vanuit dat netwerk verder grasduinen
op het internet. En de contacten die wij
via verschillende wegen maken met de internationale
anarchistische bewegingen. En
met het uitgangspunt dat een definitief
oordeel van de huidige situatie – wat mij althans
betreft – slechts aan de volgende generatie
is voorbehouden.
Intussen zijn wij in een internationale
discussie betrokken, die de zaak alleen
maar kan vertroebelen. Peter Storm heeft
op 4 april op Libcom een stortvloed van
discussies teweeg gebracht met zijn artikel
‘Dear cheerleaders, we need to have a chat
about imperialism’. Daarin ging hij nader
in op zijn scepsis ten aanzien van de reeds
gerealiseerde anarchie en de naïviteit van
diverse fellow travellers, waaronder niemand
minder dan David Graeber. Op zijn
stuk volgde een aanval van Bertram Lee in
Kurdish Question van 9 april, ‘Dear mr.
Anarchist, you aren’t listening’. Lee,
woordvoerder van een Zapatistisch studiecentrum,
stelde vast dat Storms standpunt
zou zijn ingegeven door ‘kolonialistische
vooroordelen’, die nu eenmaal bewust of
onbewust in het Westerse en Europese anarchistische
denken zijn ingeslopen. Deze
argumentatie is zinvol wanneer we vanuit
de Westerse Verlichting een debat met de
DAF aangaan over het nut van godsdienstbestrijding
in de Islamitische wereld van
Turkije – zie mijn artikel over de DAF in
BdO 2015#2 – en in de kwestie van het recht
van minderheden op zelforganisatie en eigen
analyse in een Westerse wereld als
Nederland als aangeroerd in de afgelopen
sessie van 2.Dh5. Maar in deze context
moet ik het voor Peter opnemen, omdat het
om een kwestie gaat die zich intern binnen
alle rassen en gemeenschappen afspeelt.
Het gaat om historische feiten uit het verleden,
namelijk de ervaringen met de Russische
Revolutie en het daarna ontstane
politieke systeem, die evenzeer tot een
vorm van kolonialisme hebben geleid onder
leiding van de Komintern. In naam van
de klassenstrijd en de strijd tegen staat en
andere absolute machten zijn er naast de
koloniale imperialismen ook andere imperialismen
ontstaan, die daartegen een
ideologische machtsstrijd hebben gevoerd
en een van de volgelingen daarvan is daadwerkelijk
de PKK geweest. Over deze ideologie
schreef Alexander Berkman kort na de
opstand van Kronstadt en voordat hij in
1923 samen met andere kameraden de anarcho-sydicalistische
internationale oprichtte
dat ‘een rivier van bloed’ zijn
beweging van de communistische internationale
scheidde. Er ontstonden dus
binnen de anarchistische beweging mechanismen
om zich te verdedigen tegen
machinaties van stalinistische partijcellen.
En ook tegen allerlei vormen van leidersbeginselen
en moraliteit die alle middelen
geoorloofd achten om sociale strijd tot
machtsstrijd te laten ontaarden. Op 2.Dh5
beriepen onze islamitische discussiepartners
zich op Malcolm X. Maar zij vergaten
daarbij dat Malcolm X niet werd
vermoord door het kapitaal of het kolonialisme,
maar door zijn kameraden van de
sekte van Elija Mohammed, die Malcolm X’
ideeën niet wereldkundig wilden hebben.
Waar echter Sam Dolgoff indertijd
overal contrarevolutie vaststelde
blijkt nu dat in de openbare
wereld van Rojava wel degelijk de
intentie wordt gepropageerd een
revolutie tot stand te brengen zoals
wij die zien
Het gaat dus om dit soort probleemstellingen
over hoe we de gerechtigheid in deze
wereld of de revolutionaire maatschappij
willen zien. In 1961 leidden die tot een
reeks stellingen van de anarcho-syndicalist
Sam Dolgoff naar aanleiding van de situatie
in Cuba in 1961, twee jaar na de machtsovername
door Fidel Castro. Deze tekst kan
als een goede toetssteen dienen. Ik heb dit
stuk hierachter opgenomen met weglating
van teksten uit de internationale actualiteit
van toen. Waar echter Sam Dolgoff indertijd
overal contrarevolutie vaststelde blijkt
nu dat in de openbare wereld van Rojava
wel degelijk de intentie wordt gepropageerd
een revolutie tot stand te brengen
zoals wij die zien en die uit te breiden.
Daarbij klopt niet alles, zijn er situaties die
de doelstellingen van de TEV-DEM, en andere
basisinitiatieven bedreigen, maar
terwijl Dolgoff zijn stuk schreef om solidariteit
met de Cubaanse regering af te
wijzen, kan ik het nu gebruiken als vragenlijst.
Daarbij moet ik in bepaalde situaties
wegens gebrek aan concrete feiten het antwoord
schuldig blijven, maar zie ik voor
het merendeel positieve beelden.
Solidariteit kan daarop niet wachten.
Nog steeds moet er dringend hulp worden
geboden aan de bevolking van Kobanè.
door Jan Bervoets
Buiten de Orde