10663,metinpdf

Dr. Mustafa Tatcı 363gösterenler. Sadece lâ deyip Rablerinin birliğini kabul etmeyenler.Yunus Emre, Elest’te verilen söze, ahd-i sâbık terkibi ile de anlatır.Ona göre bu sır, bu dünyada iken bilinip yaşanacaktır.El-hakk(a): Doğrusu, hakikaten.Elhamdülillâh(a): Allah'a hamd olsun.Elif(a): Eski yazımızın ilk harfi. Klasik dinî ve ledünnî şiirimizdeAllah, zat-ı uluhiyyet veya makam-ı ma'rifet için kullanılır.Elif-dal-mim: Eski harflerle emed, kelimesinin yazıldığı harflerdir.“Son, nihâyet” manalarındadır. Elif Hakk'ı, mim tafsilât-ıMuhammed'i, dal ise sırr-ı Muhammed veya nûr-ı Muhammedîyitemsil eder. Ayrıca, “Âdem” kelimesi de bu harflerle yazılır.El-kalbü mine'l-kalbi(a): Kalpten kalbe, gönülden gönüle.Elvân(a): Renkler, görünüşler.Em: İlaç; çâre, devâ.Emân(a): Emniyet, korkusuzluk. Yardım, imkân.Emânet(a): İlahî sır. Âdem'e verilen yaratılış sırrı. Metinde bir yerde“cân” anlamındadır.(210/3).Emcek(t): Meme, kuru veya yalancı meme denilen çocuklarınsusturulması için kullanılan alet.Emek yimek(t. d.): Gayret sarfetmek, emek çekmek.Emr-i ma'rûf(a): 'Aklın ve şeriatin caiz ve güzel gördüğü şey, buyruk.Endâm(f): Beden, vücûd, vücûdun görünüşü, boy.Endîşe(a): Düşünce, fikir.Ene'l-Hak(a): “Ben Hakk'ım”, Bağdadlı Hallâc-ı Mansûr'unasılmasına sebep olan şath kabul edilen söz.Er dimek(t): Eğer demek, er, “eger” kelimesinin muhaffefi olarakkullanılıyor. (Bkz. 19/7).Er(t): Mürşid, insân-ı kâmil anlamındadır.Eren(t): Evliyâ, ermiş kişi.Erişgen(t): Ulaşan, yetişen, devamlı erişen, erişmek için uğraşan.Erkân(a): Rükûnlar, direkler, esaslar, âdet, töre.Erte/irte(a): Yarın, sabah.Erte-gice(t): Sabah-akşam.Esen(t): Sağ, salim, rahat, mes'ut.Esenlemek(t): Veda etmek, esenlik dilemek.Eser(a): İz, yapı, nişan.Esfel(a): En aşağı, en alçak, en sefil.Eshâb(a): Sebepler, bir şeye vâsıta olanlar.