OSHO - Cesaret - E-Kitap Ä°ndir - E-Kitap Oku

48 -> 83Eğer bir korkaksan, bunun neresi yanlış? Bir korkaksın. Ne güzel bir şey. Korkaklara da ihtiyaç vardır,aksi halde kahramanları nereden bulacaksın? Korkaklar, kahraman yaratmak için zorunlu olan temelioluşturmak için kesinlikle gereklidir.Sadece kendin ol, her kimsen. Asıl sorun daha önce hiç kimsenin sana kendin ol dememiş olması. Herkesburnunu sokuyor, en sıradan durumlarda bile herkes sana şöyle ya da böyle davranman gerektiğinisöylüyor.Ben okula giderken... küçük bir çocukken, bana nasıl olmam gerektiğinin söylenmesinden nefret ederdim.Öğretmenler bana rüşvet teklif etmeye başladı: "Eğer doğru davranırsan, bir dahi olabilirsin."Hemen karşılık verdim: "Dahiliğin canı cehenneme, ben sadece kendim olmak istiyorum." Ayaklarımımasanın üstüne koyarak otururdum ve her öğretmen rahatsız olurdu. "Ne biçim davranıyorsun?" diyeçıkışırlardı.Ben de yanıt verirdim: "Masa bana yapma demiyor ki! Bu, masayla benim aramda olan bir konu, siz nedenbu kadar kızıyorsunuz? Ayaklarımı sizin kafanıza koymuş değilim ki! Siz de tıpkı benim gibi rahatolmalısınız. Ayrıca bu şekilde sizin öğrettiğiniz saçmalıkları çok daha iyi anlayacağımı hissediyorum."Sınıfın bir duvarında çok güzel bir pencere vardı ve pencereden dışarıdaki ağaçlar, kuşlar ve guguk kuşlarıgörünüyordu. Çoğunlukla pencereden dışarı bakardım ve öğretmen gelip, "Neden okula geliyorsun ki?"diye sorardı.Hemen yanıtlardım: "Çünkü evimde böyle, bütün gökyüzünün göründüğü bir pencere yok. Ve eviminolduğu yerde guguk kuşları, kuşlar yok. Evim şehirde, etrafında bir sürü başka ev var, o kadar kalabalık kikuşlar oraya gelmiyor. Guguk kuşları oradakilerin şarkılarıyla kutsayacakları insanlar olmadığınıhissediyor.Buraya sizi dinlemeye geldiğim fikrini unutun! Ücretim ödeniyor. Burada sadece bir hizmetçi olduğunuzuunutmayın. Eğer sınıfta kalırsam gelip size şikayette bulunmayacağım; sınıfta kalırsam üzülmeyeceğim.Ancak eğer bütün bir yıl boyunca aslında dışarıdaki guguk kuşlarını dinlerken sizi dinliyormuş gibiyaparsam, bu iki yüzlü bir yaşamın başlangıcı olur ve ben iki yüzlü olmak istemiyorum."Öğretmenler, profesörler her konuyu belirli bir şekilde yapmamı istedi. O günlerde benim okulumda -vebelki de hâlâ devam ediyordur- herkes kep takıyordu. Benim keplere karşı hiçbir husumetim yok;üniversiteden ayrıldıktan sonra kep giymeye başladım ama üniversiteden ayrılıncaya kadar hiç giymedim.Rahatsız olan ilk öğretmen geldi ve "Okulun disiplinini bozuyorsun. Kepin nerede?" diye sordu."Okul yönetmeliğini getirin. Orada her çocuğun kep giymesi gerektiğinden söz ediliyor mu? Eğer yoksa,okul kurallarına aykırı olan bir şeyi bana dikte ettirmeye çalışıyorsunuz." dedim.Beni müdüre götürdü ve ben de müdürle konuştum: "Ben hazırım. Bana kep takmanın mecburi olduğunuyazan maddeyi gösterin. Eğer mecburiyse okuldan ayrılmam gerekebilir ama önce kep takmanın mecburiolduğunun nerede yazdığını gösterin."Tabii böyle bir yazılı kural yoktu ve ben devam ettim: "Bana kep takmak için geçerliliği olan mantıklı birneden gösterebilir misiniz? Zekâmı arttıracak mı? Hayatımı uzatacak mı? Beni daha sağlıklı mı yapacak,daha anlayışlı mı kılacak? Bildiğim kadarıyla Hindistan'da başa bir şey takılmadığı tek eyalet Bengal veülkenin en zeki bölgesi orası. Punjab ise tam tersi. Orada insanlar kep yerine sarık takıyor. O kadar büyüksarıklar kullanıyorlar ki, sanki kaçmaya çalışan zekalarını kafalarının içinde tutmaya çalışıyorlar. SonuçtaPunjab ülkenin en az zeki bölgesi."Müdür cevap verdi: "Söylediklerin mantıklı ama bu bir okul disiplini sorunu. Eğer sen kep takmazsan,başkaları da takmaz."Ben de, "O zaman neden korkuyorsunuz? Bu geleneği terk edin." dedim.