KAZI SONUÇLARI TOPLANTISI 1. CİLT - kulturvarliklari.gov.tr

kullanılan tabanları açılmıştır. Orta Tunç Çağı 4. tabakada üst tabanlar olarakkullanıldığı anlaşılan duvarların tepe üzerinin tamamını kaplayan bir yapıyaait olduğu izlenimi edinilmiştir.L 13 açmasında 2008 yılında kazılan silindirik kil unsurun çevresinde, içindeçok sayıda yanmış hayvan kemiği bulunan yumuşak kül dolgu kazılmıştı.Bu sene kazılan silindirik unsurun üst kısmının balçık olduğu belirlenmiştir.Dip kısmında ise çevresindeki küllü tabakanın devamı belirlenmiş, kültabakasını kaplayan beyaz taban üzerine bir hayvan kafasına ait çene kemiğibulunmuştur. Bu unsur, önceki yıllarda K 14 açmasındaki Orta Tunç Çağı 2tabaka yapısının yanmış birimi içine açılan ve içine kırılmış hayvan figürlerikonduktan sonra balçıkla kapatılmış kurban çukurları gibi, yumuşak küllümekân dolgusu içine açılıp ayinle ilgili atıkların bırakılmasından sonrabalçıkla kapatılan bir ayin çukuru dolgusu olmalıdır.SonuçSalat Tepe’nin Orta Tunç Çağı tabakaları Güneydoğu Anadolu (Orta FıratHavzası), Kuzey Suriye Geç Tunç Çağı ve Habur Kronolojisine uyan üç anadöneme tarihlenmektedir 5 . Erken Orta Tunç Çağı evresine ait 3-5. tabakalarM.Ö. 2000-1800 yıllarına tarihlenen OTÇ I - Habur 1 evresine tarihlenmektedir.Orta Tunç Çağı 4. tabakada kısmen 5. tabaka yapısının doldurulmuşmekânlarının kullanıldığı anlaşılmıştır. Bu tabakalar farklı renklerde veboyutlarda kerpiçlerin birlikte kullanıldığı ve benzeri plan şeması gösterenyapı birimlerinden oluşmaktadır. Bu mimarînin boşlukları doldurulduktansonra küçük yapılar ve yoğun ocak ve tahıl saklama çukurlarından ve çakıldöşeli sokaklardan oluşan basit mimarîsi ile 3. tabaka inşa edilmiştir.Tepe üzerindeki 3-5 tabakalara ait mekânlar kerpiç molozu ve dere taşlarıile doldurulduktan sonra tepe üzerinde kalın balçık dolgu ile bir düzlem5 A. Tuba Ökse (2009) “Salat Tepe Orta Tunç Çağı Seramiklerinin Stratigrafik Dağılımı veTarihlendirilmesi”, I. ODTÜ Arkeometri Çalıştayı. Türkiye Arkeolojisi’nde Seramik ve ArkeometrikÇalışmalar Bildiriler Kitabı. Ed. A. Özer ve A. G. Türkmenoğlu. Ankara, Orta Doğu TeknikÜniversitesi, 50-60.179