Aby rozpocząć lekturę, kliknij na taki przycisk , który da ci pełny ...

We wspomnianym artykule Artur Sandauer wspomina, iż wtedy właśnie otrzymałzaproszenie „młodych «szufladowców» na wieczór poetycki do podwarszawskiej Kobyłki”.„Ilu ich było” – pyta Soliński, i wylicza: „Swen, Miron, Bogusław Choiński, jego żona TeresaChabowska–Choińska, późniejsza Brykalska, Jerzy Grygolunas i Hanna Wolska, późniejszaCzachorowska”. Łatwo zauważyć, iż prócz Czachorowskiego, z którym znajomość sięgała latokupacji, przeważająca część „szufladowców” to poeci związani niegdyś z „Akademikiem”.Artur Sandauer wspomina, iż Białoszewski odczytywał wówczas, jako pierwszy, Karuzelęz Madonnami.„Wtedy (tj. około roku 1952) – pisze Soliński – wydawało mi się, że był to człowiek beztalentu, który umiał sobie dobrać odpowiednich ludzi. Chwilę później, jak go poznałem,Miron był już całkowicie ucukrowany i usmażony, w sosie kobyłkowo–jarzębinowym, podsilnym patronatem Swena. Swen był wtedy pierwszą i ostatnią instancją, nie tylko w rzeczachsztuki. Czas najwyższy z tym zerwać. Podkarpacie i Kraków przyszły w samą porę,opatrznościowo. Droga artystyczna Mirona stała wtedy pod znakiem zapytania”.Otóż to wcale nie jest pewne. Jak wszystkie świadectwa „z epoki”, zwłaszcza pisane przezprzyjaciół, i to powinno być weryfikowane. Patronat Czachorowskiego jednak zdaje się nieulegać wątpliwości.Rzecz w tym, iż nurt balladowy, owe przekłady „tekstów” sztuki na tekst poetycki niezaczynają się od fascynacji rzeszowskich; ich pierwszym świadectwem, jeszcze juwenilnym,jest Scherzo e-moll, świadectwem już dojrzałym – Fioletowy gotyk („Odrodzenie” 1949, nr25). Już tu odnajdziemy –gotyckość fałdśredniowiecze długich dampożegnanie z wysokości dzwonuI tak jak tam osoby z płócien przeistaczać się będą w żywe i realne, tak tu:Żywa statua – żebrakz łachmanów wróżypopielaty koniecWprawdzie chronologia wczesnych wierszy Białoszewskiego jest mocno niepewna, możnajednak sądzić, że przynajmniej niektóre z Ballad peryferyjnych powstawały jednocześnie zBalladami rzeszowskimi.Można by zaryzykować twierdzenie następujące: poeci, zepchnięci na margines życia(literackiego, ale także na szczególny margines społeczny), z tego, co było marginesem,peryferiami, postanowili uczynić centrum świata.12