Aby rozpocząć lekturę, kliknij na taki przycisk , który da ci pełny ...

wszelkie zafałszowania tkwiące w presji społecznej, presji języka, sytuacji, zobowiązań.Być sobie jednym...W tym przypadku znaczyło to także – prawdziwe jest tylko to, co „sprawdzone sobą”,doświadczone.Jako całość, dzieło to wydaje się niepowtarzalne. Dadzą się z niego wyprowadzić licznenurty współegzystujące we współczesnej literaturze polskiej. Ono same jest związanelicznymi więzami z doświadczeniami epoki, z twórczością rówieśników. Zwornikiem tychwszystkich rozwiązań, z pozoru sprzecznych, była osobowość, ukształtowana przez zespółdoświadczeń, które w takim układzie pojawiły się tylko raz, przydarzyły się jemu, MironowiBiałoszewskiemu. I one właśnie uwiarygodniają świat przedstawiony. Także dlatego, że –począwszy od Pamiętnika... – pisarz rekonstruował system odnośników biograficznych,prywatne, jednostkowe uniwersum, które nadawało sens jego obrotom rzeczy, zdarzeń, ludzi ifaktów. Uzasadniało przyjęte reguły gry. Budowało własny, choć ważny nie tylko dla siebie,system wartości.W ten sposób to, co prywatne, stawało się publicznym. To, co ważne dla jednostki, stawałosię – być może – ważne dla wszystkich. To, co wszelkimi siłami starało się zrzucić balastliterackości – stawało się literaturą. Nową literaturą nowego, potrzaskanego świata.Wierność sobie, osobnemu, stawała się wiernością wartościom wspólnym, nie tracąc swejosobności.I to jest, być może, najważniejsze przesłanie tej twórczości.We wstępie powiedzieliśmy, iż dzisiaj ma ona swoje miejsce w sferze przejściowejpomiędzy współczesnością a historią literatury. Znaczy to także, że kanon interpretacyjny niejest ustalony. Że nawet – zdawało by się najbardziej znane, wielokrotnie interpretowaneutwory – kryją tajemnice. A przecież biblioteka złożona z interpretacji, tych zebranych wksiążkach i tych rozproszonych w czasopismach, kilkakrotnie przewyższa objętością to, conapisał Białoszewski. Zdaje się, że właśnie dziś powstają prace, które obalają najbardziejniewzruszone sądy.Ot, chociażby ten, że jego dzieło wyrastało z destrukcji, było obroną przed chaosem,antysztuką. Niszczyło wszystko: język, hierarchie artystyczne, tematyczne... Ale przecieżniszcząc – budowało. Oprócz wszystkiego innego – także pewną hipotezę społeczną.Społeczeństwa aideologicznego, przyzwalającego...A skoro tak – to jest aktualne. Może nawet bardziej aktualne dziś, niż wtedy, kiedypowstawało.51