Aby rozpocząć lekturę, kliknij na taki przycisk , który da ci pełny ...

PODEJRZEWACZ SIĘpo – wądej – wąrżę –wąwam – wąsię – wąDwukrotnie przedstawi się także i Nawracacz, po kwestii Jaktrupbladej, i po kwestiiNawracacza. Tę drugą prezentację chór skomentuje: „oojejej”. Nawracacz skomentuje totriumfalnie: „wą”.Tylko on pozostał tym, czym był na początku. Tylko on się nie zmienił. Ostatnia zbiorowawypowiedź bohaterów jest „wpadnięciem w harmonię”:o – wąo – wąje – wąjej – wąo – wąo – wąje – wąjej – wąo – wąo – wąje – wąjej – wąStatus bohaterów uległ zmianie. Zostali nawróceni na wą(trobę). Przyjęli to, przed czymsię bronili.Dotąd przedstawialiśmy przebieg działań scenicznych. Od tego etapu może się zacząćwłaściwa interpretacja. Jak łatwo zauważyć, omawiany utwór stanowi nie tylko pewnąszczególną realizację konwencji, ale równocześnie zarysowuje szkielet konstrukcji, któramoże być powtarzana. Działania, ewokowane przez operacje językowe, toczą się tukonwencjonalnie. O tym, iż pierwsza część utworu to tragedia, była już mowa. Fragment od„kto wlazł” do „trrrrup” to schemat dramatu trójkąta, dalszy – do „mindoni chrup” – tę samąsytuację kontynuuje w konwencji farsy; pozostałe fragmenty będą realizować dramat postaw,w którym motorem akcji jest nie tyle element „życiowy”, ile – jak można powiedzieć –ideologia, dramat charakterów.22