Aby rozpocząć lekturę, kliknij na taki przycisk , który da ci pełny ...

Czachorowski, oraz Miron Białoszewski. Ciekawe, że o ile z miejsca jakby mimowolniezostały ustalone przez kilka co najmniej lat obowiązujące proporcje (czy raczej «etykietki»),nie podlegające dyskusji: że Swen to «genialny» (tak wówczas uważaliśmy) poeta, a ja –młody początkujący, choć z pewnymi ambicjami, muzyk, to, jeśli chodzi o Mirona, sprawanie była tak jednoznaczna. Oczywiście – był to już wtedy poeta «zdeklarowany», piszącywiersze. Ale Swen już wówczas przedstawiał sobą i swoją wyraźnie zarysowaną osobowościątyp bardziej chyba świadomego swych zadań i celów poety, o jednoczesnym, niewątpliwymzacięciu i zamiłowaniu aktorskim (te jego nie kończące się recytacje z pamięci całegopoematu Juliusza Słowackiego Ojciec zadżumionych), o tyle Miron wydawał się jakbyskromniejszy – cichszy, bardziej w sobie zamknięty. I on przecież uważał już wtedy siebie zapoetę, ale jak się zdaje, nie był chyba jeszcze tak pewny (jak Swen) wartości tego, co wowym okresie pisał: jakby szukał własnej drogi i tylko samemu sobie właściwego sposobupoetyckiej wypowiedzi. Można było odnieść wrażenie, że przy całej niepospolitej bystrościumysłu, wybitnej inteligencji i szerokich horyzontach myślowych – Miron jako twórcapozostawał jakby w cieniu bardziej może w tym czasie dojrzałego artystycznie, pewniejszegosiebie Swena”. 4Białoszewski studiował w tym czasie polonistykę na konspiracyjnym UniwersytecieWarszawskim. W przywołanym przed chwilą wspomnieniu Stanisława Prószyńskiegopojawiają się informacje o konspiracyjnych wieczorach artystycznych, wieczorkachmuzycznych i teatralnych. Rzecz jednak charakterystyczna, że były to imprezy koleżeńskie,ściśle prywatne. Nie firmowała ich żadna organizacja konspiracyjna.Wspomina też o lekturach Białoszewskiego i grona przyjaciół, o słuchaniu muzyki.„W latach nieco już chyba późniejszych (1943) nie opuszczaliśmy ani jednego zkoncertów symfonicznych, jakie odbywały się dla publiczności polskiej w Teatrze Polskim(cóż z tego, że oficjalnie przemianowanym na Theater der Stadt Warschau; to był tylko – zczego zdawaliśmy sobie sprawę – przemijający zewnętrzny szyld, jakaś przelotna maskaniegodna uwagi). Dopiero w publikacjach już grubo powojennych, zapewne pisanych przezludzi, którzy nie tęsknili za muzyką, wyczytałem, iż «koncerty te były bojkotowane»... Obilety na nie wcale nie było łatwo – zawsze było pełno”. 5Są to zdania ważne dla zrozumienia odmienności postawy i twórczości Białoszewskiego.Można powiedzieć, że idzie tu o odmienność perspektywy. Poeci walczącej Warszawy –dotyczy to zarówno Andrzeja Trzebińskiego i Tadeusza Gajcego, jak Borowskiego iBaczyńskiego – działali w e w n ą t r z struktur konspiracyjnych. Na różnych co prawdaszczeblach hierarchicznych i stopniach wtajemniczenia, z reguły niskich w konspiracjiwojskowej, ale w konspiracji politycznej mogły to być stanowiska wysokie, wręczkierownicze, jak w przypadku Trzebińskiego. Obowiązujący w konspiracji system wartościbywał przenoszony na całą otaczającą rzeczywistość. Wyraziste tego ślady znajdujemy wpamiętniku Trzebińskiego. Konspiracja okupacyjna – jak każda – miała swe kręgi6