Aby rozpocząć lekturę, kliknij na taki przycisk , który da ci pełny ...

udziwnionego metaforycznymi kostiumami”. Nie. To obraz realistyczny. Tyle tylko, żekorytarz staje s i ę r ó w n o c z e ś n i e realnym warszawskim mostem, którym w t e d y , w1945 roku wracali ci, którzy t e r a z spotykają się na korytarzu. W innym wierszu poetapowiada, że całuje zardzewiałe ornamenty bramy, kwiaty „zimne jak usta straconych”.Straconych wtedy, w sierpniu 1944 roku.Jeśli przyjmiemy tę perspektywę, inaczej odczytujemy zachwyt domem, przedmiotami; sąto rzeczy, które ocalały z katastrofy.Oczywiście analizujemy tu tylko jeden z wielu nurtów Obrotów rzeczy. Kazimierz Wykadostrzegł w tych wierszach dominantę widzenia malarskiego, wywodzącego się zawangardowych nurtów plastyki dwudziestowiecznej (kubizmu zwłaszcza). Inni krytycyanalizowali wynalazczość językową, wskazywali – jak Artur Sandauer – socjopsychologicznedeterminanty. Przywoływano różne koncepcje filozoficzne, wskazywano np. na podobieństwado reizmu Tadeusza Kotarbińskiego, na orientację nominalistyczną, związki zegzystencjalizmem. Analizowano liczne pokrewieństwa z tradycjami Awangardy, w obu jejmiędzywojennych wersjach: krakowskiej i wileńskiej. Tyle tylko, że po wydaniu drugiegotomiku – Rachunku zachciankowego (1959) było to wszystko mało aktualne, przestawałoznaczyć w przypadku Mylnych wzruszeń (1961). Z wielu obecnych w Obrotach rzeczymożliwości poeta wybrał jedną. I trwał przy niej konsekwentnie.Płacąc za to niezrozumieniem, niechęcią dawnych entuzjastów.32