Aby rozpocząć lekturę, kliknij na taki przycisk , który da ci pełny ...

polszczyzna pisana nie zna słów zaczynających się na literę „y” (prócz kilku zapożyczeńświeżej daty). Co więcej – przy poprawnej artykulacji tak zapisane słowo jest praktycznieniewymawialne. Chyba że jest tym, czym jest: nieartykułowanym jękiem.„Ta «męczamia Mirona» czyli «mironczarnia» – komentuje ten wiersz Jan Błoński – gubisię w bełkocie: jakże bowiem zwięźlej wyrazić chwilową niemoc literacką, niż anaforycznymstęknięciem. Podobne znaczenie ma zamiana czasowników na rzeczowniki: tak właśniepostępuje dziecko, wiadomo, że im język prymitywniejszy, tym trudniej posługuje sięczasownikami, poza tym rzeczowniki dają zawsze wrażenie statyczności, nieruchawości, cojak najbardziej zgadza się z groteskowo potraktowanym stanem duszy poety”. 16Spójrzmy teraz jeszcze raz na tekst wiersza. Nie kończy się on tam, gdzie – respektującczytelnicze nawyki, jesteśmy skłonni sądzić, że się kończy. Kończy się poniżej ostatniejlinijki tekstu. Kolejne wersy są coraz krótsze. Poniżej ostatniego rozciąga się pustaprzestrzeń, milczenie. Mogłaby tam być postawiona kropka (jest taki wiersz poety –konkretysty Stanisława Dróżdża, który jest jedenastokrotnym zapisem słowa „zapominanie”w „słupku”, każde powtórzenie odejmuje od słowa jedną literę, pod „e” jest kropka,zapominanie się dokonało). Tu, po tym co jest, rozciąga się przestrzeń tego, czego nie ma.Wszystko zależy od kontekstu interpretacyjnego. W bohaterach Swobody tajemnej zObrotów rzeczy Kazimierz Wyka widział jeszcze potomków „strasznych mieszczan”Tuwima. Bo niby tak jest: „Hodowali w rodzinie / pra–szafy / pra–klamki”... Alerzeczywistość przedstawiona wiersza dzieje się po kataklizmie:Gdy rozkręciły się zwoje schodów,gdy poszedł domna dnoczuli: szafa została w ich małej wątrobiemyśleli prawie: kredens istnieje poprzez powiedzeniewystarczy zaskrzeczyć ustami –śmieją się drzwi...System wartości przestał istnieć. We wczesnych wierszach poeta opisywał świat, któryistniał jakby tymczasowo. Kościoły i cerkiewki Pogórza, warszawskie przedmieścia ipodwarszawskie miasteczka. I one były skazane na zagładę, z innych co prawda powodów.Chroniący się w swej „pustelni”, śpiewający ody na cześć pieca „podobnego do bramytriumfalnej”, „nieprzecedzonej w bogactwie” łyżki durszlakowej, hymny do podłogi, widzącyw szafie „operę w trzech drzwiach”, w stole „topografię iście salomonową” – jest jednym ztych, których dom „poszedł [...] na dno”. On również próbuje się urządzić. W istocie taknaprawdę nie wiemy, czy jego działania są jakościowo różne od poczynań „Pana Benona” (zwiersza Interes), który to Benon:36