Aby rozpocząć lekturę, kliknij na taki przycisk , który da ci pełny ...

jak za długo siedzi – takPANI GOŚĆTak się rozglądam, dobrze tu panu?MISTRZ MIRONPrzeważnie... przepraszam, pani nazwisko?PANI GOŚĆNa „ś”MISTRZ MIRONŚwiwko... Śpiaw... nie?PANI GOŚĆŚmierćMISTRZ MIRON(zatkany)(przez sztuczne zęby)Ledwie wpuściłemmyślałem, że dziennikarkaPANI GOŚĆKaraMISTRZ MIRONza coPANI GOŚĆZa życieMISTRZ MIRONJuż?(pada na dobre)(z kieszeni MISTRZA MIRONA wysuwa się chytrze kartka)„Nie każcie mi już niczym więcej być!Nareszcie spokój”Mistrz Miron, odwrotnie niż Polikarpus, nie prosił „by uźżał śmierć w jej postawie”;zjawiła się sama, w zwyczajnej scenerii, gotowa do rozmów. Jest nawet uprzejma, pyta czywoli obecność, czy nieobecność, ludność czy bezludność. Poeta odpowiada, że trochę tak,trochę tak. Nie odnosi zresztą pytania do siebie, s w o j e j obecności. Sądzi, że idzie oobecność innych. Odpowiadając tak właśnie, daje do zrozumienia, że gość nie jest takcałkiem nie chciany.Nie lubi tylko przesiadujących nazbyt długo. Zapewne spał; teraz, skoro już wpuściłgościa, liczy na to, że być może szybko sobie pójdzie. Rozmowa zaczyna się jednakrozkręcać. Dobrze tu panu, pyta domniemana dziennikarka? Przeważnie – odpowiada Miron48