Lebe Moten un Frünnen - Quickborn. Vereinigung für ...

Moritz – SCHLÖPKE
Nee, överhaupt nich. Denn wat sien Swager weer, de wöör hier lever
hüüt as morgen intrecken. Un dat Geld boor op’n Disch!
‚Wi gaht hier nich rut!‘ Ik reep dat luder, as ik wull.
‚Mööt Se ok nich.‘ He dreih sik wedder üm sik sülven. ’Aver mien Swager,
wenn em de Wahnung tohöörn deit, de wart se moderner maken.‘
‚Se meent: He wart se dürer maken.‘
Naja, wenn se doch moderner is?!’ sien Lachen klüng, as wöör een Blickkasten
scheppern.
Nich so hastig mit de jungen Peer – wi müssen dor in Roh över nadenken,
sä ik. Un wenn överhaupt, denn wöör uns Swiegersöhn de Wahnung
köpen. Ik sä dat mit’n heel faste Stimm. Dorbi harrn wi sowat gor
nich, een Swiegersöhn. Aver dat weer mi opstunns puttegal. De Kerl harr
mi in Raasch bröcht, ik müss em jichtenswat an den Kopp smieten.
Man de grien blot:’Dat liggt bi mi, an ween ik verköpen do. Een Wahnung,
allerbeste Sahne un mit’n Park vör de Huusdöör, de hett ehr’n Pries.
Un wenn Se den nich betahlen künnt...’
In dissen Ogenblick knarr de Stubendöör un Moritz keem rin. Güng driest
op den Mann to un wackel un bedel mit den Steert: striekelst du mi? Ik
mag dat, wenn ik striekelt warr.
Aver de Mann verstünn de Spraak nich, brumm jichtenswat, dat wi nich
verstünnen un güng denn so batz, as he kamen weer.
Ik müss deep Luft halen. Aver dor weer keen. Luft, meen ik. Ik müss wat
doon, mi bewegen, ruut! Leep in den Park rin un mark gor nich, dat ik
Hoot un Mantel vergeten harr. Un sogoor den Hund. Leep een Stünn,
twee Stünnen – un kunn den Arger nich lütt kriegen.
As ik in’t Huus keem, weer mien Fru fief Johr öller un de Hund beleidigt.
Nee, ut den Dag wull nix mehr warrn. Un de nasten wöörn nich
beter.
Moritz, wenn ik em ankeek, weern sien Ogen twee Fraagteken. Also bün
ik knapp ’n Week later mit em wedder in den Park gahn.
Un dor. Ik keek mi noch üm, aver Moritz weer links oder rechts op de
Söök na sien Fründ, den Dackel – dor stünn mit’t mal de Annerthalv-
Minsch vör mi. Tofall? Oder vun em genau stüert?
Ik weer so verdattert, ik tröck sogoor den Hoot, de Düvel mag weten,
worüm. Aver denn harr ik mi vun den Schreck vermünnert un sä: ’Oh ...
11