Lebe Moten un Frünnen - Quickborn. Vereinigung für ...

Dat kannst du nich – CORDES
Dar word ick Garner. Dat weer awer gar nix anners, ick kreeg dat dar ok
to hören: Dat kannst du nich. Blot min Lehrherr weer en vernünftigen
Mann, de säd eenfach: Du musst. Awer schön is dat nich, wenn man achter
de annern trüchstahn, wenn man as Pußlapuß de grawe Arbeit dohn
mutt. In de Gehülfenjahren güng mi dat nich anners, dar keem jümmer
en Stück Arbeit vör, wat ick nich maken kunn un dat Enn weer, ick müß
en Hus wiider gahn. Denn weer ick sowat veer, fif Jahr Geschäftsföhrer,
dar harr ick Lüd ünner mi un kunn de dohn heeten, wo ick sülben nich
mit togang keem.
Awer wenn de Minsch nah de Dörtig rankümmt, denkt he doch en Stück
wiider. Welkeen will tidslebens bi den Arbeitgeber in Kost und Logis stahn,
as dat de Tiden noch Mod weer bi de Garners? Ick pach mi also en Stück
Land un plant min eegen Kohl oder wat et süns weer. Dat weer al rech
god, ick harr man blot keen Geld un as ick tein Jahr op min Plantasch
rümokert harr, dar müß ick dat toletz doch insehn, mit Nix en Garneree
anfangen, dat kannst du nich.
Ick verköff min beten Kram un smeet mi all de Ogendokters ton Trotz op
dat Schrieben. Wat ick ton Leben bruken deh, verdeen ick mi mit allerhand
grawe Knakenarbeit un winterdag, wenn et buten schlech weer,
seet ick to schrieben. Ick heff en paar Sommer an Kanal arbeid, uterdem
noch an de Isenbahn, in Mergel-, Grand- un Sandkuhlen, bien Beton, bien
Benzin, Selterwater, Kornümsteken un wat süns weer. Ick frei mi, wenn
dar man nüms keem un säd, dat kannst du nich, awer meistid is mi dat
dar ok noch nich mal lückt. Mit dat Schrieben gung dat keen Haar beter.
En Opsatz, en Berich nöhmen se mi wul af, awer vun min Geschichen
wul nüms rech wat weten. Dörch en nakelten Berich keem ick toletz mit
de Nee Hamborger Zeitung tosamen un de Dokter Hans W. Fischer an de
N.H.Z. weer de eerste, de mehr as een vun min lütten Geschichen nöhm
un nich forts säd: So, nu hebbt wi noog von din Kram.
Dat weer in de eerste Kriegstid, un de Kram steeg mi forts to Kopp. Ick sett
mi hen un schreev noch mal en Roman un nöhm em ”Zu viel Eisen”. (Wat
dat bedüt, weet jeden Isenbahner.) Düttmal lück mi dat! De Roman hett in
de N.H.Z. stahn un ok in Berlin un in Königsberg in de Zeitung, toletz is he
bi Georg Westermann in Braunschweig as Book rutkamen. – Braunschweig
seggt wenigsten de Hochdütschen, ick säd leewer Brunswik.”
In seinem 1917 erschienenen Roman ”Zu viel Eisen” schildert August
Heinrich Grimm� einfühlsam das Leben eines Wolgadeutschen, der fern
seiner russischen Heimat in Deutschland sein Glück sucht. Zusätzliche
27