Lebe Moten un Frünnen - Quickborn. Vereinigung für ...

SCHLÖPKE – Moritz
de Halsafsnieder, de uns den Freden klaut hett. De to Geld kamen will op
uns Kost.‘
Un mehr weet ik nich. Villicht heff ik ganz wat anners seggt. Ik weet dat
bit vundaag nich. Ok nich, dat ik’n Kinnhaken kregen heff un nich, wat
achteran passeer.
Besinnen kann ik mi blot op den Engel. De seet blangen mi un wisch mi
över’t Gesicht mit’n Waschlappen. Aver denn weer dat överhaupt keen
Engel, denn weer dat Moritz, un de Waschlappen weer sien Tung.
Ik harr de Ogen op un sehg twee Fruuns, de ik nich kennen dä. Un sehg
den Annerthalf-Minsch. De leeg ’n Stück sietaf, leeg dor ganz still – un
weer doot. Ik möök de Ogen wedder to, kreeg aver noch mit, dat de Polizei
keem.
Un kreeg mit, wat de Fruuns to vertellen harrn. Man dat Vertellen besorg
blot een vun de beiden, un de anner sä denn ümmer: Genau!
Dat Woort ’Klopperee‘ kunn ik hören. Aver dat wull de Fru nich gellen
laten. Un snack denn vun mi un sä, ik tominsten, ik weer heel fründlich
west mit Hoot-Aftrecken un so. Man de anner harr furten üm sik haut.
Eenfach so. Vun nu op glieks. Aver denn harrn se den Hund sehn: ut dat
Buschwark ruut, över de Wiesch un den Mann daalrieten, dat weer een
Saak vun Sekunnen west.
Genau!, sä de anner Fru.
Un justemang so hebbt de beiden dat noch eenmal vertellt, as wi op’t
Revier müssen. Wegen dat Protokoll.
Ach ja, ümbröcht hett den Annerthalf-Minsch een Steen, de wat scharpkantig
eenfach dor rümleeg.
Un nu? – Allens in Botter un allerbest?
Ik segg dat mal so: Een Koppkissen ut Steen, dat harrn wi ok wull den
Swager günnt!
12