Lebe Moten un Frünnen - Quickborn. Vereinigung für ...

INGRID STRAUMER
Butenoostfreesen in Berlin
Al langen wull ik mol een scheun Tass Tee drinken bi de Oostfreesen. So
fein mit Kluntjes binnen un een Swulkje op. Nu heff ik dat doon. Un ik
müss dor nich för ut Berlin rutfohren. Müss blots in’n Grunewald. Dor
droopt se sik, de Oostfreesen vun Berlin. Un nich blots to’n Tee drinken.
Dat hele Johr hebbt se wat vör: Grönkohleten, Fohrradfohren, Sommertouren,
plattdüütschen Gottsdeenst un kloor ook: boßeln, boßeln bit hen
no de Meisterschop, wenn’t geiht.
Man den Nomeddag, den ik mi dor eenfach so sülvst inloden harr, sull
dat Tee geven. As ik keem, weern man so söss Lüüd dor, decken den
Disch, sneden Koken op un snötern fix, op Platt un op Hoch. Nüms wunner
sik, wat ik keem. Ik stell mi vör un se freihn sik un nödigen mi an’n
Disch. Dor seet al een Poor. Ik snack jem an un se antern mi in een frömde
Dialekt: Se kemen ut Österriek, weern öber Frünnen no de Oostfresen
komen un föhlen sik dor so goot, wat se bleven, liekers jemmer Frünnen
al dootbleven sünd.
So no un no kemen se denn, de Oostfresen, de, as ik loter mitkreeg, ook ut
de Hamborger Eck un de Bremer Gegend kemen. De Oostfresen nehmt
ook de gern op bi sik. Tweemol müss an den Disch noch Platz anboot
warrn, wi weern denn so üm un bi twintig Lüüd.
Nu güng dat los. De Tweete Vörsittersch (de Eerst weer jüst krank) Elvira
Neunaber, vertell dat Neeste ut den Vereen un geev Fotos rüm vun dat
Kohleten, dat dree Weeken trüch west weer. Denn dröff ik mi noch mol
vörstellen – un, wat jo veel wichtiger weer, ik dröff den Quickborn vörstellen
un’n poor Heften verdeelen. As ik loter marken kunn, hebbt veele
glieks in dat Heft leest. As wi wedder een beten Tee drunken un snötert
harrn, mell sik een Fro, de een oll Book funnen harr öber ”Tee in Ostfriesland”
un dor twee Geschichten ut vörlesen wull. In de een güng dat üm
dat ”Sköteldook”, de hett mi bannig an Gerd Spiekermann sien Geschicht
vun dat ”Schötteldook” denken loten. Man dit Dook hett fröher woll to
jeedeen Huusholt tohöört. In de anner Geschicht gung dat üm ”sporsome”
Lüüd, de jemmer Gäst frogen deen: ”Tee wollt ihr wohl nicht mehr?”.
Denn wöör wedder klönt. De Lüüd üm mi rüm vertellen, wat se an anner
Nomeddogen ook spelen deen oder Rätsel roden oder ook mehr Geschichten
vörlesen. Dat keem jümmers as dat keem. Dat weer gemütlich un ik
vergeet meist, wat ik ja ook noch wat öber den Vereen weten wull.
61