Dziedzictwo kulturowe Euroregionu Beskidy

Piotr Dobosz, Iwona Skrzydło-Niżnik
na czasowy wywóz zabytku za granicę oraz wielokrotne pozwolenie ogólne na czasowy
wywóz zabytku za granicę. W stosunku do poprzednio obowiązującej ustawy zmianie
uległy również kryteria dotyczące dopuszczalności wywozu za granicę. To absolutna
zmiana podejścia do zagadnienia wywozu zabytków za granicę. Poprzedniemu generalnemu
zakazowi wywozu z dopuszczalnymi odstępstwami przeciwstawiono obecnie
generalną dopuszczalność wywozu zabytków na stałe, od której dopuszczalne są wyjątki,
o ile ich wywóz nie skutkuje uszczerbkiem dla dziedzictwa kulturowego. W odniesieniu
do zabytków będących w swojej istocie muzealiami znaczącą i znaną powszechnie rolę
odgrywa od lat Ośrodek Ochrony Zbiorów Publicznych.
W rozdziale szóstym: Restytucja zabytków wywiezionych niezgodnie z prawem
z obszaru państwa członkowskiego Unii Europejskie” określono, które zabytki mogą
podlegać procedurze restytucji, a także zasady prowadzenia postępowania w tej sprawie.
Pojęcie to ma kilka znaczeń, jednakże te, które jest właściwe dla tematyki ochrony
zabytków, dotyczy naprawienia szkody wyrządzonej przez jedno państwo innemu,
a zwłaszcza zwrotu mienia bezprawnie zabranego (zwykle w czasie wojny) innemu
państwu.
Uozioz wprowadziła pojęcie restytucji pod kątem dostosowania polskich przepisów
do obowiązujących w tym zakresie w prawodawstwie UE. Dlatego też przepisy rozdziału
. cytowanej wcześniej ustawy, zawierającego pojęcie restytucji, rozpoczęły swój byt
prawny z dniem uzyskania przez RP członkostwa w UE.
Restytucję należy nazwać pewnego rodzaju zobowiązaniem danego państwa
do określonego działania, jak bowiem stanowi art. 62 ust. 1 ustawy z 23 lipca 2003
r. „restytucja zabytków polega na podejmowaniu czynności przez właściwe organy
państwa członkowskiego Unii Europejskiej, na wniosek innego państwa członkowskiego,
z terytorium z którego wywieziono niezgodnie z prawem zabytek, mających na celu
odnalezienie, zabezpieczenie i umożliwienie odzyskania tego zabytku”.
Z kolei pojęcie „wywiezienie niezgodne z prawem” precyzuje art. 63 ustawy, który
stanowi, iż „za niezgodny z prawem wywóz zabytku uznaje się taki wywóz zabytku
z terytorium państwa członkowskiego, który nastąpił z naruszeniem obowiązujących
w tym państwie lub w Unii Europejskiej przepisów w zakresie ochrony zabytków”.
Restytucja ma na celu ochronę wywiezionych niezgodnie z prawem z terytorium
państwa członkowskiego UE zabytków, rozumianą jako podejmowanie – na wniosek tego
państwa przez inne państwo członkowskie – czynności mających na celu odnalezienie,
zabezpieczenie i umożliwienie odzyskania tych zabytków. Artykuł 64 ustawy o ochronie
zabytków i opiece nad zabytkami określa kategorie zabytków, w stosunku do których
może być prowadzone postępowanie dotyczące restytucji. Kategorie te odpowiadają
kategoriom ujętym w Rozporządzeniu Rady (EWG) Nr 3911/92 i składającym się na
definicję dobra kultury w rozumieniu tego rozporządzenia. Definicja dobra kultury
określona została również w Dyrektywie Rady Nr 93/7/ EWG z dnia 15 marca 1993 r.
w sprawie zwrotu przedmiotów kultury wyprowadzonych niezgodnie z prawem z obszaru
Państwa Członkowskiego. Artykuł 64 stanowi odzwierciedlenie art. 1 ust. 1 Dyrektywy
z dnia 15 marca 1993 r. Dyrektywa stanowi, iż „dla celów niniejszej dyrektywy przedmiot
kultury będzie oznaczał przedmiot, który jest klasyfikowany, przed lub po niezgodnym
z prawem wyprowadzeniu z obszaru Państwa Członkowskiego, razem z bogactwami
narodowymi posiadającymi wartość artystyczną, historyczną lub archeologiczną,
zgodnie z ustawodawstwem krajowym lub procedurami administracyjnymi w znaczeniu
18