Dziedzictwo kulturowe Euroregionu Beskidy

Elżbieta Teresa Filip
Wiedeń. Co energiczniejsi mieszkańcy starali się poszukiwać materiałów zastępczych
w Bielsku, Białej i Krakowie, ale innowacje te nie były zbyt trwałe i nie przyjęły się.
Niemniej większość wilamowianek chodziła w stroju – zarówno odświętnym, jak i codziennym
– jeszcze do końca II wojny światowej. Zmiana nastąpiła dopiero w 1945 r., wraz
z pojawieniem się pisma zakazującego „używania odrębnych strojów wilamowskich”.
Zdaniem jego autorów był to najwyższy czas, „by kres położyć wszelkim odrębnościom,
tak w skutkach opłakanym” 27 .
Choć do dzisiejszego dnia wiele elementów tradycyjnego stroju znaleźć możemy
w wilamowickich domach, wiedza o jego pochodzeniu, nazwach i zastosowaniu
jest znikoma. Nie da się cofnąć czasu ani wymazać minionego półwiecza. Miejmy
jednak nadzieję, że wsród wilamowian pozostanie przynajmniej świadomość własnej
wielowiekowej odrębności.
Mgr Elżbieta Teresa Filip
– etnograf, starszy kustosz Muzeum w Bielsku-Białej.
Autorka scenariuszy i katalogów wystaw z zakresu
kultury ludowej okolic Bielska-Białej.
Prowadzi badania dotyczące stroju ludowego, ze
szczególnym uwzględnieniem stroju wilamowickiego.
27
Pismo to odczytane zostało przez księdza na mszach świętych w niedzielę wielkanocną 1945 r. Dziś trudno
jednoznacznie stwierdzić, przez kogo zostało ono wydane. Kserokopia pisma znajduje się w archiwum Działu
Etnografii Muzeum w Bielsku-Białej.
42